(Minghui.org) ฉันเป็นแม่ค้าขายผักที่เจียมตัวและเป็นผู้ฝึกฝ่าหลุนต้าฝ่า

เช้าวันหนึ่งเวลาประมาณตี 1 ขณะที่ฉันกำลังลากผักที่พ่วงกับรถสามล้อของฉันตามปกติ ตอนนั้นฝนตกหนักขณะที่ฉันถีบรถไปตามทางของฉัน

ทันใดนั้นรถบรรทุกสินค้าแปดล้อก็พุ่งเข้าชนฉันจากด้านหลัง รถสามล้อของฉันแตกกระจายออกเป็นเสี่ยง ๆ ฉันกระเด็นและลอยไปตกบนพื้นถนน ฉันหมดสติหลังจากนั้นไม่นาน

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองหมดสติไปนานแค่ไหน แต่เมื่อฉันรู้สึกตัว ฉันก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้น คนขับรถบรรทุกนั่งอยู่บนที่นั่งของเขาและมองดูฉันเงียบ ๆ

ฉันรู้ว่าต้องลุกขึ้นนั่ง แต่ร่างกายของฉันรวบรวมพละกำลังไม่ได้ ฉันขยับเขยื้อนไม่ได้เลย แต่เสียงในหัวของฉันบอกฉันว่าตราบใดที่ฉันพูดคำว่า "ฝ่าหลุนต้าฝ่าดี" ฉันก็จะเคลื่อนไหวได้

อย่างไรก็ตาม มันยากมาก ฉันแทบจะเปล่งเสียงไม่ได้ และทุกพยางค์ต้องใช้ความพยายามมหาศาล เสียงของฉันไม่ชัด และฉันรู้สึกไม่มีแรง ทุกส่วนของร่างกายต้องการให้ฉันยอมแพ้และนอนหลับ แต่ฉันรู้ว่าฉันทำอย่างนั้นไม่ได้ ฉันต้องพยายามตื่นอยู่ตลอด

ทันทีที่พูดคำเหล่านั้นสำเร็จ ฉันก็ลุกขึ้นนั่งได้ ฉันโทรหาครอบครัวทันที ขณะรอพวกเขามาถึงที่นี่ ฉันลุกขึ้นยืนได้แต่ไม่มั่นคง ฉันต้องต่อสู้กับความรู้สึกคลื่นไส้ขณะลุกขึ้นยืน

สิ่งแรกที่สามีและลูกชายของฉันเห็นคือใบหน้าที่เปื้อนเลือดของฉัน สามีของฉันโกรธ แต่ฉันบอกได้ว่าเขารู้สึกกลัวด้วย ฉันบอกให้ทั้งสองคนใจเย็น ๆ

ถึงเวลานี้ เจ้านายของคนขับรถบรรทุกก็มาถึงด้วย พอเขาเห็นอาการของฉัน เขาก็ขอให้ฉันไปโรงพยาบาล

ฉันบอกเขาว่าฉันเป็นผู้ฝึกฝ่าหลุนต้าฝ่า และฉันจะทำให้เขาลำบากไม่ได้ อย่างไรก็ตาม เจ้านายของเขายืนกรานว่าอย่างน้อยฉันควรได้รับการตรวจร่างกายเนื่องจากประกันของเขาครอบคลุมในส่วนนี้ด้วย ฉันท่อง “ฝ่าหลุนต้าฝ่าดี” ตลอดทางไปโรงพยาบาล

ฉันผ่านการตรวจทุกประเภทที่โรงพยาบาล ฉันถือโอกาสบอกเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลทุกคนเกี่ยวกับฝ่าหลุนต้าฝ่าและการประทุษร้าย หลังจากผลตรวจออกมา พวกเขาบอกว่าฉันไม่มีอาการบาดเจ็บร้ายแรง และฉันออกจากโรงพยาบาลได้

เจ้านายของคนขับให้เงินฉัน 2,000 หยวนเป็นค่าชดเชย แต่ฉันปฏิเสธเขาด้วยความจริงใจ ฉันบอกเขาว่ารถสามล้อของฉันราคาแค่ 400 หยวน และผักของฉันก็ราคาประมาณ 600 หยวน ดังนั้น 1,000 หยวนก็เพียงพอแล้ว เจ้านายของเขาตกลงตามนั้น

เจ้าหน้าที่ตำรวจมาถึงที่เกิดเหตุ ฉันได้บอกเขาเกี่ยวกับฝ่าหลุนต้าฝ่าด้วย เขาบอกว่าเขารู้ว่า “ฝ่าหลุนต้าฝ่าดี”

หลังจากที่ฉันกลับบ้านแล้ว มีชายหนุ่มสองคนจากบริษัทประกันภัยมาเยี่ยมฉันขณะที่ฉันนอนอยู่บนเตียง พวกเขาแนะนำให้ฉันไปรับการรักษาตัวที่โรงพยาบาล ฉันปฏิเสธและบอกพวกเขาเกี่ยวกับฝ่าหลุนต้าฝ่าด้วย

ชาวบ้านส่วนใหญ่ทราบเรื่องอุบัติเหตุและชักจูงฉันให้ขอความช่วยเหลือ พวกเขากลัวว่าฉันจะต้องนอนติดเตียงไปตลอดชีวิต หญิงชราคนหนึ่งบอกฉันว่าเพื่อนบ้านทุกคนเป็นห่วงฉัน และพวกเขาคิดว่าฉันควรได้รับการรักษา ฉันฝากให้เธอขอบคุณคนที่ห่วงใยฉันด้วย ฉันบอกเธอด้วยว่าฉันมีท่านอาจารย์คอยดูแลอยู่ และฉันจะสบายดี

ในวันที่สาม ฉันบอกสามีให้พาฉันไปที่กลุ่มศึกษาฝ่า เขามองมาที่ฉัน

“ถ้าคุณยืนด้วยตัวเองได้ ผมจะพาคุณไป” เขาพูด

ฉันตกลง ฉันพยายามอย่างเต็มที่ แต่ฉันยังอ่อนแอเกินกว่าจะยืนได้

เป็นเวลาสามวันติดต่อกันที่ฉันนอนไม่หลับ ลุกขึ้นนั่งไม่ได้ หรือนอนราบไม่ได้ ฉันต้องพิงเบาะและฟังบันทึกการบรรยายฝ่าของท่านอาจารย์

ในวันที่สี่ ฉันต้องการลุกขึ้นยืน แล้วฉันก็ทำได้ !

สามีตกใจมากและขอให้ฉันเดินไปรอบๆ ฉันเคลื่อนไหวอย่างช้า ๆ และต้องพยายามอย่างยากลำบากที่สุดเพื่อขยับแต่ละก้าว แต่ละก้าวทำให้เกิดความเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่าง แต่ฉันก็ยังเดินต่อไป

สามีของฉันรักษาสัญญา เขาบอกว่าจะพาฉันไปศึกษาฝ่าในวันรุ่งขึ้น

วันที่ห้า ฉันถามสามีอีกครั้ง แต่เขาบอกว่าจะพาฉันไปพรุ่งนี้ ฉันตระหนักว่าฉันต้องขจัดความยึดติดในการพึ่งพาผู้อื่น ฉันบอกได้ว่าสามีเป็นห่วงฉันและไม่อยากให้ฉันออกจากบ้าน นี่เป็นการทดสอบที่ฉันต้องเอาชนะด้วยตัวเอง

ฉันเอาเก้าอี้ไปด้วยเพื่อจะได้พิงหรือนั่งได้หากต้องการพัก แต่ละก้าวยังคงยากมาก ฉันมีความยากลำบากในการยกเท้าขึ้น และใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะผ่านหมู่บ้านแรกไปได้

อย่างไรก็ตามการเดินของฉันดีขึ้นบ้างแล้ว ฉันยกเท้าขึ้นได้อีกเล็กน้อย หลังจากผ่านหมู่บ้านที่สอง การเดินของฉันดีขึ้นกว่าเดิมอีก ฉันทิ้งเก้าอี้ไว้ระหว่างหมู่บ้านทั้งสอง เพราะฉันไม่ต้องการให้คนอื่นเห็นฉันเดินไปพร้อมกับเก้าอี้ และเกิดความคิดเห็นในทางลบกับต้าฝ่า

ฉันมาถึงสถานีรถบัสเมื่อรถบัสมาถึง แต่ฉันยกขาได้ไม่สูงพอที่จะก้าวขึ้นรถบัส ฉันพยายามหลายครั้ง แต่ก็ทำไม่ได้ พนักงานตรวจตั๋วพยายามดึงฉันขึ้นไป แต่ฉันเจ็บปวดมากจนให้คนอื่นแตะถูกตัวไม่ได้ ฉันรู้สึกแย่มากที่ผู้โดยสารจำนวนวนมากบนรถบัสต้องรอฉัน

ด้วยความพยายามอย่างหนักครั้งสุดท้าย ฉันก็ก้าวขึ้นไปบนรถบัสได้สำเร็จ

ผู้โดยสารอื่นหลายคนต้องการให้ฉันนั่งลง ฉันขอบคุณพวกเขาและเล่าเรื่องของฉันให้พวกเขาฟังก่อน จากนั้นก็พูดเกี่ยวกับฝ่าหลุนต้าฝ่าและการประทุษร้าย พวกเขาฟังอย่างตั้งใจ ในตอนท้าย พนักงานตรวจตั๋วยังพูดว่า “ฝ่าหลุนต้าฝ่ายอดเยี่ยมจริง ๆ !”

ในที่สุดเมื่อไปถึงป้ายที่ฉันจะลง ฉันก้าวลงจากรถได้อย่างว่องไวด้วยความเจ็บปวดเพียงเล็กน้อย

ฉันไปถึงกลุ่มศึกษาฝ่าซึ่งอยู่บนชั้นสองด้วยความพยายามอย่างมาก แต่หลังจากมาถึง ฉันก็สามารถทำใจให้สงบและสนใจแต่หลักคำสอนของฝ่า เมื่อพวกเราอ่านจบแล้ว ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก ฉันสามารถขึ้นรถบัสได้ตามปกติ และบอกผู้ฟังบนรถบัสคันนี้เกี่ยวกับอุบัติเหตุของฉันและฝ่าหลุนต้าฝ่าด้วย

หลังจากที่ฉันก้าวลงจากรถบัสก่อนถึงบ้าน ความเจ็บปวดของฉันก็หายไปหมดแล้ว !

ร่างกายของฉันรู้สึกเบาและสบายมากระหว่างทางกลับบ้าน การเดินลงเขาก็ไม่ยากเลย เมื่อถึงบ้าน ฉันสังเกตว่าหน้าบ้านของฉันมีฝุ่นเยอะ ฉันจึงหยิบไม้กวาดขึ้นมา และเริ่มทำความสะอาด

มีตลาดขนาดเล็กในหมู่บ้านที่ผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกัน เจ้าของตลาดเห็นฉันกำลังกวาดพื้น

“คุณสบายดีแล้วหรือ คุณหายแล้วหรือ” เขาถาม

ฉันตอบยืนยันว่าหายแล้ว เขาตื่นเต้นมาก

“ใช่เลย ! คุณกำลังกวาดพื้น และคุณดูดีขึ้นมาก ! ฝ่าหลุนต้าฝ่าดีจริง ๆ ! ฝ่าหลุนต้าฝ่าดี !”

พ่อของลูกสะใภ้ของฉันไม่เชื่อในต้าฝ่ามาก่อน แม้ฉันจะอธิบายความจริงให้เขาฟังหลายครั้งแล้วก็ตาม เมื่อเขารู้เกี่ยวกับอุบัติเหตุรถบรรทุกชนฉัน และฉันหายภายในไม่กี่วันได้อย่างไร เขาก็อดไม่ได้ที่จะยอมรับว่าฝ่าหลุนต้าฝ่าดี

ขอบพระคุณท่านอาจารย์สำหรับการช่วยเหลือของท่าน !

ข้อคิดเห็นในบทความนี้เป็นความคิดเห็นหรือความเข้าใจของผู้เขียนเอง เนื้อหาทั้งหมดที่เผยแพร่บนเว็บไซต์นี้เป็นลิขสิทธิ์ของ Minghui.org หมิงฮุ่ยจะผลิตฉบับรวมเล่มของเนื้อหาออนไลน์เป็นประจำรวมทั้งในโอกาสพิเศษด้วย