ฉวยเวลาเมื่ออธิบายความจริงและช่วยเหลือคนในอังกฤษ

(Minghui.org) ปีนี้ฉันอายุ 67 ปี ฉันเป็นคนพื้นเมืองแถบตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศจีน ปัจจุบันฉันอาศัยอยู่ในสหราชอาณาจักร (อังกฤษ) ฉันเริ่มฝึกฝ่าหลุนต้าฝ่าในปี 1996 ก่อนหน้านี้ฉันทนทุกข์ทรมานจากโรคมากมาย เช่น ข้อไหล่ติด ต่อมทอนซิลอักเสบ โรคทางนรีเวช เซลล์ที่เต้านมเพิ่มจำนวนมากกว่าปกติฯลฯ ความเจ็บป่วยเหล่านี้หายไปหมดหลังจากที่ฉันเริ่มฝึกฝ่าหลุนต้าฝ่า ฉันไม่ต้องกินยาหรือฉีดยาเป็นเวลา 20 กว่าปีแล้ว

สิ่งที่ฉันประสบช่างอัศจรรย์ ทั้งช่วงที่เริ่มฝึกและหลังจากอพยพไปต่างประเทศแล้ว ฉันไม่รู้วิธีเขียนบทความ แต่ฉันอยากเล่าประสบการณ์บางส่วนของฉันให้กับผู้ฝึก ท่านอาจารย์และต้าฝ่าให้ฉันมากมายเหลือเกิน ฉันอยากแสดงความขอบคุณต่อท่านอาจารย์ ฉันเขียนบทความแลกเปลี่ยนประสบการณ์นี้เสร็จได้ด้วยความช่วยเหลือของผู้ฝึกอื่น ๆ

ครอบครัวของฉันบางคนอาศัยอยู่ในสหราชอาณาจักร ฉันติดต่อผู้ฝึกในท้องที่หลังจากไปถึงสหราชอาณาจักรในปี 2019 เพื่อเยี่ยมญาติ ฉันตัดสินใจอยู่ที่นี่หลังจากสังเกตว่าจำเป็นต้องมีผู้ฝึกไปอธิบายความจริงที่ไชน่าทาวน์ สำหรับครอบครัวของฉัน นี่เป็นการตัดสินใจที่กะทันหัน พวกเขาคัดค้านที่ฉันจะอยู่สหราชอาณาจักร ฉันคิดว่าทัศนคติของครอบครัวเป็นการทดสอบว่าฉันจะมุ่งมั่นที่จะอยู่ต่างประเทศมากแค่ไหน เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ฉันก็ตระหนักว่าฉันต้องอธิบายความจริงกับพวกเขาอย่างละเอียดครบถ้วนยิ่งขึ้น

อธิบายความจริงในไชน่าทาวน์

ฉันไปไชน่าทาวน์ทุกวันเพื่อบอกผู้คนเกี่ยวกับการประทุษร้ายในประเทศจีน เมื่อเกิดการระบาดใหญ่ โดยเฉพาะหลังจากการล็อกดาวน์ครั้งแรก เราได้หยุดกิจกรรมในไชน่าทาวน์ชั่วคราว

ในเดือนตุลาคม 2020 ผู้ฝึกที่ทำงานสื่อพิมพ์อิพ็อกไทมส์ฉบับพิเศษ ฉันเข้าร่วมแจกหนังสือพิมพ์นี้กับผู้ฝึกในลอนดอนด้วย ในตอนแรก เราแจกจ่ายหนังสือพิมพ์ให้แต่ละครอบครัวในบริเวณชานเมืองแถบถิ่นที่พักอาศัยราคาแพงในลอนดอน ต่อมาเราไปเขตเมืองของคนร่ำรวยนอกลอนดอน เราทำเช่นนี้อยู่หลายเดือน เราเดินไกลทุกวัน

เราเริ่มออกเดินทางประมาณ 9 โมงเช้า และแจกหนังสือพิมพ์จนถึงประมาณ 5 โมงเย็น ฉันอายุใกล้จะ 70 ปีแล้ว แต่ไม่รู้สึกเหนื่อย ! เมื่อฉันรู้สึกอ่อนเพลียในบางครั้ง ฉันจะขอให้อาจารย์เพิ่มพลังให้ หลังจากนั้นไม่นานฉันก็จะหายเหนื่อยล้า ช่างวิเศษจริงๆ เมื่อฉันเดิน ฉันมักจะรู้สึกเบาเหมือนกำลังลอยอยู่ ผู้ฝึกหนุ่มสาวไม่กี่คนที่ช่วยแจกจ่ายหนังสือพิมพ์กับฉันออกความเห็นว่า “คุณป้า คุณป้าดูไม่เหมือนเดินเร็วเลย แต่ทำไมพวกเราตามคุณป้าไม่ทัน” จริงๆ แล้ว ฉันก็รู้สึกว่าฉันไม่ได้ก้าวเท้าเร็ว แต่ฉันแจกหนังสือพิมพ์ได้มากทุกวัน มากกว่าผู้ฝึกหนุ่มสาว

เรากลับถึงบ้านประมาณ 1 ทุ่ม ทานอาหารเย็นง่าย ๆ จากนั้นเราก็อ่านฝ่าและฟาเจิ้งเนี่ยน ฉันยืนหยัดในการฝึกท่าทั้งห้าในตอนเช้า และเชื่อมั่นว่าฉันทำสามสิ่งทุกวัน ผู้ฝึกคนหนึ่งพูดกับฉันว่า “คุณป้า ฉันนับแล้วพบว่าเราเดินเฉลี่ยวันละ 6 ชั่วโมง ประมาณ 5 กิโลเมตรต่อชั่วโมง คิดแล้วก็ประมาณ 30 กิโลเมตรต่อวัน”

แจกเอกสารต้าฝ่าไม่ว่าฝนจะตกหรือแดดจะออก

เราตระหนักถึงความเร่งด่วนในการช่วยผู้คนไม่ว่าฝนจะตกหรือแดดจะออก เราจึงออกไปทุกวันเพื่อแจกจ่ายหนังสือพิมพ์ อย่างไรก็ตาม เราพบกับอุปสรรคใหญ่เป็นบางครั้ง เมื่อใดก็ตามที่เราพร้อมจะออกเดินทาง ลมก็จะเริ่มแรงหรือฝนจะตก หลายครั้งที่หิมะตกหนัก แต่ใจของเราไม่หวั่นไหว ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เราเปียกโชก แต่เราไม่รู้สึกรำคาญเมื่อแจกเอกสาร

ครั้งหนึ่ง ฝนตกตอนที่เราอยู่บนถนน จากนั้นฝนก็กลายเป็นเกล็ดหิมะใหญ่ ! รถยนต์ไม่สามารถขับบนทางด่วนได้ แต่ก็ขัดขวางเราไม่ได้ เรายังตั้งใจที่จะไปให้ถึงจุดหมาย เรารู้ว่าเราไม่สามารถย่อหย่อนถ้าเป็นเรื่องช่วยเหลือคน !

พวกเราฟาเจิ้งเนี่ยน ขอให้อาจารย์ช่วย รถทั้งห้าคันของพวกเรามาถึงที่หมายโดยไม่มีปัญหาใด ๆ เราเริ่มแจกจ่ายหนังสือพิมพ์ให้ทุกครัวเรือน ในบางพื้นที่หิมะลึกมาก ปกติการเดินบนพื้นที่ปกคลุมด้วยหิมะทำได้ยากมาก หิมะปกคลุมรองเท้าของเราและไม่นานก็ละลายเข้าไปในรองเท้าของเรา แต่พวกเราไม่รู้สึกรำคาญหรือหนาว เรายังคงสบายใจ

ครั้งหนึ่งฉันไปที่เมืองเล็ก ๆ ของคนร่ำรวยนอกลอนดอนพร้อมกับผู้ฝึกอื่น ๆ เพื่อแจกเอกสาร เนื่องจากฉันไม่เข้าใจภาษาอังกฤษและอ่านแผนที่ไม่ได้ ผู้ฝึกจึงวางเอกสารในพื้นที่ที่ฉันหาได้ง่าย มีคนสอนฉันเปิดการตั้งค่าบริการหาตำแหน่งที่ตั้ง (location services) บนโทรศัพท์ของฉันเพื่อให้ผู้ฝึกรู้ว่าจะหาฉันได้ที่ไหนเวลาที่ฉันไปคนละทางกับพวกเขา

วันนั้นหลังจากกำหนดแผนที่แล้ว ฉันก็แบกเป้และออกเดินทาง หลังจากแยกทางกับผู้ฝึกอื่น ฉันก็พบว่าฉันลืมนำโทรศัพท์มือถือมาด้วย หลังวางเอกสารทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้ว ฉันก็คิดแต่ว่าจะติดต่อเพื่อนผู้ฝึกได้อย่างไร ฉันเจอตำแหน่งเหมาะที่ริมถนนจึงฟาเจิ้งเนี่ยน ไม่นานรถของผู้ฝึกคนหนึ่งก็โผล่มา พวกเขาบอกฉันว่าบริเวณนี้กว้างใหญ่มาก พวกเขาติดต่อฉันไม่ได้ และสงสัยว่าฉันไปไกลแค่ไหนแล้ว พวกเขาเห็นฉันโดยไม่คาดคิดหลังจากขับรถอยู่หลายนาที

เมื่อมองย้อนกลับไปในช่วงเวลาที่พวกเราแจกหนังสือพิมพ์และเอกสารข้อมูล พวกเราร่วมมือกันดีมาก ขอบคุณท่านอาจารย์ที่ให้เกียรติอย่างสูงกับพวกเรา !

บทความ กราฟิก และเนื้อหาทั้งหมดที่เผยแพร่บน Minghui.org มีลิขสิทธิ์ อนุญาตให้ทำสำเนาที่ไม่ใช่เชิงพาณิชย์ได้ แต่ต้องระบุแหล่งที่มาพร้อมชื่อบทความและลิงก์ไปยังบทความต้นฉบับ