เรื่องราวการบำเพ็ญในสมัยโบราณ : ไม่มีความผิดใดที่เล็กน้อยเกินไป

(Minghui.org) กาลครั้งหนึ่ง มีผู้บำเพ็ญคนหนึ่งฝึกบำเพ็ญตนอยู่ในป่า เขาขยันหมั่นเพียรในการบำเพ็ญวันแล้ววันเล่าด้วยจิตใจบริสุทธิ์และกรุณาปรานี เขาอ่านคัมภีร์ใต้ต้นไม้ ถือศีล และนั่งสมาธิอย่างสงบ

อย่างไรก็ตาม เขามักงีบหลับระหว่างการทำสมาธิมาพักหนึ่งแล้ว วันหนึ่งหลังจากทำสมาธิเสร็จด้วยอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น เขายืนขึ้นและเดินไปรอบ ๆ ไม่นานก็เห็นสระน้ำอยู่เบื้องหน้า ในสระมีดอกบัวบานอยู่เต็มไปหมด ดอกบัวพลิ้วไหวตามสายลม แลดูสวยและงามสง่า

เขารู้สึกเบิกบานใจ แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา : ถ้าฉันเอาดอกไม้กลับไปที่พักแล้ววางไว้หน้าพระพุทธรูปจะเป็นอย่างไร กลิ่นหอมจะช่วยให้ฉันเข้าสู่ความสงบระหว่างนั่งสมาธิ และฉันคงจะรู้สึกเหมือนอยู่ในสวรรค์

เขาค่อย ๆ ก้มลงเด็ดดอกบัวสวยงามดอกหนึ่งและถือไว้ที่หน้าอก ขณะที่ในใจเขาเปี่ยมด้วยความสุข และกำลังจะเดินออกจากที่นั่น เขาก็ได้ยินเสียงต่ำที่น่าเกรงขามว่า “ท่านเป็นผู้บำเพ็ญ ท่านขโมยดอกไม้ของฉันไปอย่างหน้าตาเฉยได้อย่างไร”

เขามองไปรอบ ๆ และไม่เห็นว่ามีใครอยู่แถวนั้น เขาจึงงง “ขอถามได้ไหมว่าท่านคือใคร ทำไมท่านจีงบอกว่าดอกไม้นี้เป็นของท่าน” เขาถามออกไปในอากาศ

เสียงที่สงบและเคร่งขรึมนั้นตอบว่า “ฉันคือเทพธิดาแห่งดอกบัว ฉันปลูกและดูแลเอาใจใส่ดอกไม้ทั้งหมดในสระนี้ เมื่อความโลภผุดขึ้นในใจของท่าน ท่านก็ไม่สามารถหักห้ามใจในฐานะผู้บำเพ็ญได้ ท่านกลับหลงระเริงในความโลภและขโมยดอกไม้ของฉัน โดยไม่รู้สึกผิดสักนิด ท่านจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร”

ผู้บำเพ็ญรู้ว่าเขาทำผิดและรู้สึกเสียใจ แม้เขาจะรู้สึกว่ามันเป็นความผิดเพียงเล็กน้อย เขาก็ขอโทษด้วยการคำนับให้กับพื้นที่ว่างเปล่านั้น “ท่านเทพธิดา โปรดยกโทษแก่บาปของผมด้วย จากนี้ไปผมจะไม่เอาของที่ไม่ใช่ของผมอีกแล้ว”

ขณะที่เขาขอโทษ ก็มีคนแปลกหน้าเข้ามาใกล้สระน้ำและพึมพำว่า “ว้าว ! ดูดอกไม้สวย ๆ เหล่านี้สิ ! ถ้าฉันเอามันไปขาย ฉันจะได้เงินมากมายและกลับไปเอาเงินที่เสียไปจากการพนันคืนมา !”

ชายคนนั้นกระโดดลงไปในสระน้ำ และเด็ดดอกไม้ไปทั้งหมด ความหยาบกระด้างของเขาทำให้สระน้ำสกปรกเรี่ยราดไปหมด แล้วเขาก็จากไป

ผู้บำเพ็ญตะลึงงันกับสิ่งที่เห็น เขาสับสนเพราะเทพธิดาไม่ได้เข้าไปขัดขวางเลย เหมือนเธอไม่รู้เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นด้วยซ้ำ แม้ว่าชายคนนั้นจะลับสายตาไปแล้ว ก็ยังเงียบสนิท

ผู้บำเพ็ญคนนี้ถามด้วยความสับสนว่า “ท่านเทพธิดา ผมเด็ดดอกไม้ไปเพียงหนึ่งดอก ท่านก็ตำหนิโทษผมอย่างรุนแรง แต่ชายคนนั้นเด็ดดอกไม้ของท่านไปทั้งหมด และยังดูหมิ่นสถานที่ของท่านโดยทำให้สระน้ำเสียหาย แต่ท่านกลับไม่พูดอะไรเลย ผมขอถามได้ไหมว่าทำไม”

เนื่องจากผู้บำเพ็ญคนนี้มีแต่ความขุ่นเคืองในใจ เขาจึงควบคุมตัวเองไม่ได้และพูดคำเหล่านั้นออกไป

เสียงที่เมตตาของเทพธิดาดังขึ้นมาในอากาศ “จุดเปื้อนเล็ก ๆ บนผ้าขาวบริสุทธิ์จะเห็นได้ชัดเจน แต่หลังจากทำความสะอาดด้วยความพยายามอย่างหนักแล้ว ความบริสุทธิ์ของผ้าก็ยังสามารถกอบกู้กลับคืนมาได้ สำหรับเศษผ้าขี้ริ้วที่สกปรก ความสกปรกที่มากมายเช่นนั้นได้ทำลายคุณภาพของผ้าไปแล้ว และทำให้ธรรมชาติของมันด่างพร้อยด้วย ดังนั้นจึงไม่คุ้มกับความพยายามอีกแล้ว”

“ท่าน ผู้บำเพ็ญ ก็เหมือนผ้าขาวบริสุทธิ์ ฉันเตือนท่านให้ตระหนักถึงการกระทำผิดเพื่อให้แก้ไขให้ถูกต้อง เพราะรอยด่างพร้อยนั้นไม่มีผิดพลาด คำติเตียนจะช่วยให้ท่านยกระดับและท่านควรยอมรับมันด้วยความรู้สึกขอบคุณ สำหรับนักพนัน เขาจมอยู่ในโลกฆราวาสนานเกินไปโดยไม่ตั้งใจจะกลับใจ สิ่งที่รอเขาอยู่คือกรรมตามสนอง ไม่ใช่คำแนะนำของฉัน” เทพธิดากล่าวเสริม

คำพูดของเธอทำให้เขารู้สึกละอายใจ ผู้บำเพ็ญฟังอย่างตั้งใจขณะที่เทพธิดายังคงให้โอวาทต่อไป “ผู้บำเพ็ญจะตรวจสอบตัวเองก่อนเพื่อปรับปรุงความประพฤติของตนเอง แทนที่จะค้นหาข้างนอกและมุ่งเน้นที่การกระทำของผู้อื่น ถูกไหม"

ถึงตอนนี้ ผู้บำเพ็ญรับรู้ได้ว่าการค้นหาข้างนอกเป็นเหตุให้เขาไม่สามารถบรรลุถึงความสงบได้ ขณะที่การบำเพ็ญตนเองคือหนทางสู่การหลุดพ้น

บทความ กราฟิก และเนื้อหาทั้งหมดที่เผยแพร่บน Minghui.org มีลิขสิทธิ์ อนุญาตให้ทำสำเนาที่ไม่ใช่เชิงพาณิชย์ได้ แต่ต้องระบุแหล่งที่มาพร้อมชื่อบทความและลิงก์ไปยังบทความต้นฉบับ