การค้นหาจากภายในคือการบำเพ็ญจริง

(Minghui.org) ฉันกับสามีอ่านหนังสือต้าฝ่า ฝึกท่า ฟาเจิ้งเนี่ยน และอธิบายความจริงด้วยกัน เรามักแลกเปลี่ยนความเข้าใจต่อฝ่าของพวกเราและชี้ข้อบกพร่องของกันและกัน

เมื่อเร็ว ๆ นี้ ฉันสังเกตว่าสามีของฉันทำท่านั่งสมาธิไม่ถูกต้อง เมื่อเขาแยกมือทั้งสองออกไปด้านข้าง แขนทั้งสองข้างตกลงต่ำกว่าเอวและนิ้วก็ชี้ลง ระหว่างฝึกชุดเสินทงเจียฉือฝ่า (เพิ่มพูนอิทธิฤทธิ์) เขาเคลื่อนแขนขึ้นลงอยู่ตลอด

ฉันเตือนเขาบ่อย ๆ ว่า “ยกแขนขึ้น ตั้งสติไว้” แม้เขาจะปรับแก้ท่าให้ถูกแล้วแต่ไม่นานแขนของเขาก็ตกลงไปอีก ฉันเตือนเขาทุกวันอยู่หลายวัน ในที่สุดฉันก็หมดความอดทน ท่าทางและน้ำเสียงของฉันไม่เมตตาอีกต่อไป

ฉันเปลี่ยนเป็นโมโหและคิดว่า “เราควรเข้าสู่สภาวะนิ่งในระหว่างทำสมาธิ ถ้าฉันต้องคอยเตือนคุณเรื่องท่าเคลื่อนไหวของคุณอยู่เรื่อย ๆ ฉันจะอยู่ในสภาวะนิ่งได้อย่างไร ฉันคอยดูแลคุณ ดังนั้นคุณก็ควรนึกถึงฉันด้วย ทำไมคุณต้องทำให้ฉันกังวลกับคุณอยู่ตลอด”

วันหนึ่งขณะนั่งสมาธิ เขาเอนหลังและดูเหมือนเขาหลับไป ฉันตะโกน “คุณกำลังหลับ !” เขาสะดุ้งและตะโกนกลับมาว่า "ผมไม่ได้หลับ !" เขาเลิกนั่งสมาธิแล้วลงจากเตียงไป

ฉันตกใจมาก ฉันทำเพื่อเขา แล้วทำไมเขาอารมณ์เสียล่ะ ฉันผิดหรือ ฉันค้นหาจากภายในและประหลาดใจกับสิ่งที่พบ

ประการแรก ฉันไม่เข้ามาตรฐานของ "ความจริง" ตอนที่ฉันช่วยสามีปรับแก้ท่าเคลื่อนไหวให้ถูกต้อง มันไม่ใช่เพื่อเขาทั้งหมด ฉันกำลังคิดถึงตัวเองด้วยเหมือนกัน—ฉันจะได้นั่งสมาธิโดยไม่ถูกขัดจังหวะถ้าฉันไม่ต้องคอยมองเขาบ่อย ๆ ไม่ใช่ฉันเห็นแก่ตัวหรือ ฉันทำเพื่อเขาแค่ผิวเผิน

ฉันติเตียนเขาอย่างรุนแรงเมื่อท่าเคลื่อนไหวของเขาไม่ได้มาตรฐาน นั่นไม่ใช่ความเมตตา

เมื่อสามีของฉันไม่ได้ทำให้ดีขึ้นเป็นเวลานาน ฉันก็หมดความอดทนและรู้สึกหงุดหงิด ฉันไม่อดทน

ฉันบำเพ็ญมา 20 ปีได้อย่างไร ฉันช่างห่างไกลจากหลักการของความจริง-ความเมตตา-ความอดทน มากเหลือเกิน

ฉันรับรู้ได้ว่าท่านอาจารย์ให้สามีของฉันทำท่าฝึกไม่ถูกต้องเพื่อเผยถึงจิตยึดติดที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ ของฉัน นั่นคือความเห็นแก่ตัวและความขุ่นเคือง ก็เพื่อช่วยให้ฉันค้นหาจากภายในและปรับปรุงอุปนิสัยใจคอของตัวเอง !

ฉันรู้สึกละอายใจและสำนึกผิด ฉันรู้สึกแย่ที่ทำให้ท่านอาจารย์ผิดหวัง และเสียใจที่ไม่ได้นึกถึงการช่วยเหลืออย่างไม่เห็นแก่ตัวของสามี แต่ฉันก็รู้สึกสบายใจขึ้นหลังจากสสารที่ไม่ดีเหล่านั้นหายไป

เช้าวันรุ่งขึ้นเรานั่งสมาธิกัน ฉันไม่ได้มองไปที่สามีเลย สนามรอบตัวฉันสะอาดและกระจ่างใส และใจของฉันก็สงบและนิ่ง ฉันรู้ว่าการค้นหาจากภายในช่วยให้ฉันค้นพบปัญหาของตัวเอง สามีพูดในภายหลังว่า “ท่าเคลื่อนไหวของผมได้มาตรฐานแล้ว ผมรู้สึกนิ่ง ผมไม่รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว” เราสองคนยิ้ม

เมื่อฉันค้นหาจากภายในและขจัดจิตยึดติดรวมทั้งความคิดที่ไม่ดีออกไป สภาพแวดล้อมการบำเพ็ญของฉันก็เปลี่ยนไป และทุกสิ่งรอบตัวฉันก็ผ่อนคลาย

เมื่อใดก็ตามที่เราประสบกับปัญหา การค้นหาจากภายในคือการบำเพ็ญตนเองอย่างแท้จริง นี่จึงเป็นการหลอมรวมเข้ากับต้าฝ่า

นี่คือความเข้าใจในเวลานี้ของฉัน โปรดเมตตาชี้แนะฉันหากมีสิ่งใดที่ไม่เหมาะสม