ตะลึงงัน

(Minghui.org) ฉันเห็นฉากต่อไปนี้ผ่านตาทิพย์ตอนอยู่ในสถานกักกันเมื่อ 2 ปีที่แล้ว

ย้อนกลับไปในสมัยโบราณ ฉันเคยเป็นเจ้าหน้าที่สอบปากคำผู้ต้องหา ผู้ต้องหาดึงดันมาก ไม่ยอมรับความผิดของตัวเอง ฉันจึงเทน้ำมันที่กำลังเดือด 1 ถัง ลงบนหลังของเขา สุดท้ายเขาเสียชีวิตด้วยความทุกข์ทรมาน ผู้ต้องหาคนนี้กลับชาติมาเกิดในชีวิตนี้เป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจที่สอบปากคำฉัน

ฉันรับกรรมมหาศาลแต่ไม่รู้สึกเจ็บปวด ด้วยระดับชั้นตาทิพย์ที่จำกัดของฉัน ฉันมองไม่เห็นในระดับจุลภาค แต่ฉันรู้สึกจริง ๆ ว่าท่านอาจารย์หลี่ (ผู้ก่อตั้งฝ่าหลุนต้าฝ่า) กำลังแบกรับกรรมมหาศาลให้ฉัน

จู่หยวนเสินของฉันเข้าไปในอีกมิติหนึ่งที่ท่านอาจารย์กำลังแบกรับกรรมให้ฉัน ฉันเห็นท่านอาจารย์ไม่เพียงแบกรับกรรมให้ฉัน แต่ยังแบกรับให้กับสรรพชีวิตทั้งหมดในจักรวาลด้วย แม้แต่กรรมของฝุ่นผงในอากาศ ใจของฉันว่างเปล่า สมองของฉันประมวลผลออกมาไม่ได้ไม่ว่าจะภาษาใด ไม่สามารถแสดงความรู้สึกใด ๆ ได้เลย ว่างเปล่าอย่างสิ้นเชิง หลังจากผ่านไปนาน ฉันนึกถึงบรรทัดหนึ่งในบทกวีของท่านท่านอาจารย์

“ความจริงปรากฏชัด ใต้ฟ้าอัศจรรย์” (“ใจตัวย่อมแจ่มแจ้ง” จิงจิ้นเหย้าจื่อ 2)

ต่อหน้าความจริง ทุกคำพูดที่จะบอกความสำนึกในพระคุณกลายเป็นจืดจาง “ตะลึงงัน” คือคำบอกสภาวะของฉันในขณะนั้นที่ตรงที่สุด

วันถัดมา เทพที่อยู่ในหมู่อิทธิพลเก่ากลุ่มหนึ่งพูดกับฉัน “เพราะคุณเป็นเหตุให้บุคคลนี้เสียชีวิต คุณจะต้องทนทุกข์ทรมานในคุก 3 ปี” ฉันตอบอย่างแน่วแน่ว่า “ฉันทำความผิดมากมายในอดีตชาติและฆ่าคนมากกว่าหนึ่งคน แต่ท่านอาจารย์ของฉันชดใช้บาปกรรมทั้งหมดให้ฉันแล้ว คุณจึงไม่มีเหตุผลที่จะบอกให้ฉันชดใช้กรรมนั้นอีก”

อิทธิพลเก่านิ่งเงียบพักหนึ่งแล้วจึงพูดว่า “ไม่เป็นไร ท่านอาจารย์ของคุณชดใช้บาปกรรมในอดีตให้คุณแล้ว เราจะปล่อยผ่านไป แต่คุณควรตระหนักได้ด้วยตัวเองว่าคุณทำบาปกรรมใหม่มากแค่ไหนตั้งแต่เริ่มซิวเลี่ยน คุณไม่ควรต้องชดใช้หรือ ไม่มีทางที่คุณจะรอดพ้นจากความทุกข์ทรมานจากโทษจำคุก 3 ปี”

ฉันตอบว่า “ทุกความผิดพลาดที่ฉันทำหลังจากซิวเลี่ยนถูกพวกคุณบีบบังคับทั้งสิ้น ไม่มีเลยที่ฉันทำด้วยจิตสำนึกของตัวเอง ฉันไม่ยอมรับบาปกรรมที่พวกคุณบีบบังคับให้ฉันทำอย่างแน่นอน”

เมื่อฉันรักษาเจิ้งเนี่ยนไว้อย่างแน่วแน่ และเห็นทะลุถึงเล่ห์เหลี่ยมของอิทธิพลเก่าที่จะควบคุมฉัน ท่านอาจารย์ก็กำจัดกรรมให้ฉัน อิทธิพลเก่าหายไป ฉันถูกปล่อยตัวใน 3 วัน

ในการซิวเลี่ยนของเรา ท่านอาจารย์ให้เราทุกอย่างโดยที่เราไม่มีความสามารถที่จะตอบแทนท่านอาจารย์ได้เลย เพราะแม้สิ่งที่มีค่าที่สุดที่เรามีในอาณาจักรเขตแดนของเราก็ไม่มีค่าคู่ควรกับท่านอาจารย์ ทุกสิ่งที่เรามีมาจากกรุณาธิคุณในการช่วยเหลือของจ้าวผู้สร้าง

เมื่อฉันอ่านประโยค “ท่านอาจารย์ไม่ติดหนี้คุณ !” ในจิงเหวินใหม่ของท่านอาจารย์ “ห่างไกลอันตรายที่เลวร้าย” ฉันช็อกที่รู้ว่ามีคนกล้าที่จะมีความคิดที่ไม่เคารพและไม่เหมาะสมเช่นนั้น พวกเขากล้าคิดว่าท่านอาจารย์ติดหนี้เขาได้อย่างไร

ฉันเขียนประสบการณ์ของตัวเองและแลกเปลี่ยนกับผู้บำเพ็ญจริง เพื่อให้เพื่อนผู้บำเพ็ญได้คิดว่าท่านอาจารย์ทำอะไรให้เราบ้าง