เกาะเชจู เกาหลีใต้ : “ฝ่าหลุนกงคือความหวังของทุกคน” (ตอนที่ 2 จาก 2 ตอน)

หมายเหตุ : บทความนี้เผยแพร่ครั้งแรกในวันที่ 26 มิถุนายน 2014

(Minghui.org) ต่อจากตอนที่ 1

ไม่นานมานี้ชุนเหมยซึ่งเป็นผู้ฝึกฝ่าหลุนกงอีกคนหนึ่งเพิ่งเริ่มอธิบายความจริงให้กับผู้คนที่โขดหินยงดูอัม (หินหัวมังกร) ซึ่งเป็นจุดชมวิวที่มีชื่อเสียงบนเกาะเชจู

ชุนเหมยเริ่มฝึกฝ่าหลุนกงในปี 1996 ต่อมาเธอแต่งงานและอพยพไปเกาหลีใต้

“ด้วยเหตุผลหลายประการ ฉันไม่ขยันหมั่นเพียรในการบำเพ็ญในช่วงหลายปีนั้น” เธอกล่าวด้วยความเสียใจ

ไม่นานมานี้ชุนเหมยตัดสินใจเปลี่ยนสภาพการณ์ “ฉันได้รับประโยชน์มากเหลือเกินจากฝ่าหลุนกง ตอนนี้พอเห็นว่าชาวจีนถูกพิษร้ายจากโฆษณาชวนเชื่อให้เกลียดชังของพรรคคอมมิวนิสต์จีน (CCP) มานานหลายปี ฉันต้องก้าวออกมาบอกความจริงกับพวกเขา” ชุนเหมยพูด

มันไม่ใช่กระบวนการที่ง่ายเลย อย่างแรกสุด สามีของเธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอจึงอยากทำเช่นนี้ ชุนเหมยอธิบายให้เขาฟังว่าเนื่องจาก CCP ทำความชั่วมากเหลือเกิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งการประทุษร้ายฝ่าหลุนกง ใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับพรรคจะถูกลงโทษให้มีอนาคตที่เป็นอันตราย ยกเว้นว่าพวกเขาจะตัดขาดจากมัน หลังจากเข้าใจความสำคัญของสิ่งที่ชุนเหมยต้องการทำแล้ว สามีของเธอก็สนับสนุน

อย่างไรก็ตาม ในวันแรกของเธอที่เกาะเชจู มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ลาออกจาก CCP “มันเป็นประสบการณ์การเรียนรู้” เธอพูด “วันนั้นฉันไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุดเพราะฉันรู้สึกคิดถึงบ้านเล็กน้อย”

ต่อมาสถานการณ์ดีขึ้นมาก วันสุดท้ายของสัปดาห์แรกมีคนที่สนามบินเชจู 47 คนลาออกจาก CCP และองค์กรในเครือในช่วงเช้า และมีคนที่สวนสาธารณะโขดหินยงดูอัมอีก 4 คนลาออกเช่นกันในช่วงบ่าย

ขณะที่ชุนเหมยพูดคุยกับนักข่าวของหมิงฮุ่ย ก็มีสาวน้อยชาวจีนคนหนึ่งเดินเข้ามา ชุนเหมยทักทายเธอและเริ่มพูดคุยกับเธอ หลังจากเรียนรู้เกี่ยวกับฝ่าหลุนกงมากขึ้นและทราบสาเหตุที่ CCP ประทุษร้าย สาวน้อยคนนี้ก็ยินดีตกลงที่จะลาออกจากยุวชนทหารคอมมิวนิสต์และผู้บุกเบิกรุ่นเยาว์ ซึ่งเป็นสององค์กรในเครือของ CCP

แถวบน : โขดหินยงดูอัม, รถเข็นที่บรรจุเอกสารฝ่าหลุนกง, นักท่องเที่ยวชาวจีน, นักท่องเที่ยวอ่านเอกสาร แถวล่าง : หลังจากชุนเหมยพูดคุยกับสาวน้อยชาวจีน สาวน้อยคนนี้ก็ตกลงที่จะลาออกจากยุวชนทหารคอมมิวนิสต์และผู้บุกเบิกรุ่นเยาว์ซึ่งเป็นโปรแกรมของ CCP สำหรับคนรุ่นเยาว์

หลิวและปาร์คซึ่งเป็นอาสาสมัครที่สถานที่ท่องเที่ยวทั้งคู่ รู้สึกว่าความพยายามของพวกเขายังไม่เพียงพอ “ผู้ฝึกมีน้อยแต่นักท่องเที่ยวชาวจีนที่นี่มีมาก ถ้าเรามีผู้ฝึกที่ขยันขันแข็ง 30 คนที่นี่ เราจะสามารถพูดคุยกับผู้คนได้มากกว่า 700 คนทุกวัน”

หลิวได้ติดต่อกับผู้ฝึกจำนวนมากขึ้นและขอให้พวกเขาเข้าร่วม “เพื่อให้นักท่องเที่ยวชาวจีนจำนวนมากขึ้นได้มีโอกาสทราบความจริง”