ฝ่าฮุ่ยประเทศจีน | การสอนในพื้นที่ภูเขาห่างไกล

(Minghui.org) สวัสดีท่านอาจารย์ที่เคารพ ! สวัสดีเพื่อนผู้ฝึก !

ฉันเริ่มฝึกฝ่าหลุนต้าฝ่าก่อนที่การประทุษร้ายจะเริ่มขึ้นในปี 1999 ในช่วง 25 ปีที่ผ่านมา ฉันได้ประสบกับการขึ้นลงและพลิกผันทุกรูปแบบ ฉันได้รับประสบการณ์และเรียนรู้บทเรียนต่าง ๆ และในเวลาเดียวกัน ฉันก็มีความเข้าใจที่ลึกซึ้งอีกมากมาย ฉันขอใช้โอกาสของฝ่าฮุ่ยประเทศจีนประจำปี 2024 เพื่อเล่าประสบการณ์ของฉันในช่วงแรก ๆ ของการต่อต้านการประทุษร้าย

ถูกลดระดับให้ไปพื้นที่ภูเขาห่างไกล

หลังจากการประทุษร้ายเริ่มต้นขึ้นในเดือนกรกฎาคม 1999 ฉันถูกคุมขังอย่างผิดกฎหมายหลายครั้งเพราะฉันปฏิเสธที่จะละทิ้งความเชื่อในต้าฝ่า ต่อมาฉันถูกกีดกันจากโรงเรียนสําคัญแห่งหนึ่งในเมือง และได้รับมอบหมายให้ไปสอนในโรงเรียนประถมในพื้นที่ภูเขา ซึ่งอยู่ห่างจากเมืองที่ฉันอาศัยอยู่มากกว่า 20 กิโลเมตร (ประมาณ 12.5 ไมล์)

เนื่องจากฉันมีเพียงจักรยานหนึ่งคันและไม่มีบริการรถประจําทางจากบริเวณภูเขาไปยังบ้านของฉัน การเดินทางจึงยากมากสําหรับฉัน ฉันไม่สามารถกลับบ้านได้ทุกวัน ลูกชายของฉันเรียนอยู่ชั้นประถมในตอนนั้น แต่ฉันไม่สามารถใช้เวลากับเขาได้มากนัก ฉันท่องบทกวีของท่านอาจารย์เรื่อง "ทนทุกข์เพื่อจิตและปณิธาน" จากหงอิ๋นในใจอยู่เรื่อย ๆ ขณะขี่รถจักรยานไปโรงเรียน ฉันไม่เคยปั่นจักรยานระยะทางไกลขนาดนี้มาก่อน แต่ด้วยการคุ้มครองของท่านอาจารย์ ฉันจึงไม่มีปัญหาใด ๆ ระหว่างทาง และไม่รู้สึกเหนื่อย

เมื่อฉันมาถึงสํานักงานการศึกษาในขั้นตอนการปฐมนิเทศของฉัน ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในสำนักงาน "คุณโชคดีมาก" หัวหน้าสํานักงานพูดกับฉัน "นี่คือผู้อํานวยการโรงเรียนของคุณ คุณจะไปกับเขาก็ได้หลังจากที่เขาทําธุระที่นี่เสร็จ" ฉันรู้สึกขอบคุณสําหรับการจัดวางของท่านอาจารย์

สิ่งอํานวยความสะดวกของโรงเรียนล้าสมัยมาก การเป็นคนแปลกหน้าอย่างสิ้นเชิงที่นั่นทำให้ฉันจมอยู่กับความรู้สึกเศร้า ฉันเตือนตัวเองว่า เธอต้องควบคุมความรู้สึกของเธอ และยอมรับสภาพแวดล้อมใหม่และคนใหม่ ๆ ด้วยการปฏิบัติตนของผู้ฝึกต้าฝ่า

ฉันถูกลดระดับไปโรงเรียนนี้เพื่อเป็น "การลงโทษ" และครูและนักเรียนในโรงเรียนใหม่ของฉันได้รับแจ้งสถานการณ์ของฉันล่วงหน้า ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าผู้ฝึกฝ่าหลุนต้าฝ่า "ที่น่ากลัว" มีลักษณะอย่างไร นักเรียนจึงมารวมตัวกันนอกสํานักงานและมองฉันผ่านหน้าต่าง

เมื่อฉันทักทายครู ท่าทางที่พวกเขาตอบมักจะดูอึดอัด พวกเขามองมาที่ฉันด้วยความสงสัยและการเลือกปฏิบัติ บางคนบอกฉันในภายหลังว่า เนื่องจากการโฆษณาชวนเชื่อที่ชั่วร้ายที่แพร่กระจายโดยพรรคคอมมิวนิสต์จีน (Chinese Communist Party, CCP) พวกเขาจึงคิดว่าฉันต้องเป็นคนไร้เหตุผลและดื้อรั้นมาก

"คุณเป็นครูที่ดีที่สุดในหมู่บ้านของเรา !"

เมื่อผู้คนถูกทารุณกรรม พวกเขาอาจรู้สึกหดหู่ เฉยเมย หรือหาทางแก้แค้น แต่ฉันเป็นผู้ฝึกต้าฝ่า และฉันต้องปฏิบัติต่องานของฉันด้วยทัศนคติและจริยธรรมที่ดี

ทักษะทางวิชาชีพของครูในโรงเรียนนี้โดยรวมอยู่ในระดับต่ําและผลงานด้านการสอนของพวกเขาก็ไม่ทันที่อื่นอย่างมาก ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงไม่ได้สอนแค่หลักสูตรปัจจุบันเพื่อให้ได้เกรดเท่านั้น แต่ยังสอนหลักสูตรก่อนหน้านี้หลายหลักสูตรที่ไม่ได้สอนอย่างถูกต้องเหมาะสมด้วย

ในชั้นเรียน ฉันใจดีกับนักเรียน และคําอธิบายที่กระชับ ถูกต้อง และเข้าใจง่ายของฉันก็ชนะใจพวกเขาได้โดยใช้เวลาไม่นาน การเรียนของพวกเขาส่วนใหญ่ก็ก้าวหน้าขึ้นมากในเวลาอันสั้น และทั้งนักเรียนและผู้ปกครองก็มีความสุขมาก

ฉันสอนพิเศษเพิ่มเติมให้กับนักเรียน 2 คนในตอนเย็น ต่อมาทั้งคู่ได้รับรางวัลสูงสุดในการแข่งขันระดับอำเภอ มันกลายเป็นข่าวที่น่าตื่นเต้นในพื้นที่ของเราเพราะหลายปีแล้วที่โรงเรียนนี้ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเข้าร่วมการแข่งขันดังกล่าว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการชนะรางวัลใด ๆ

ในอดีตนักเรียนในชั้นที่สําเร็จการศึกษามักจะมีผลการเรียนในการสอบประจําปีต่ำกว่าที่อื่นเสมอ และครูในโรงเรียนมัธยมต้นมักบ่นว่านักเรียนจากโรงเรียนของเราสอนยาก ฉันใช้เวลาหนึ่งปีเพื่อค้นหาว่าพวกเขาล้าหลังตรงไหนและต้องทําอย่างไรเพื่อช่วยให้พวกเขาตามทัน ฉันสอนนักเรียนในชั้นที่กำลังจะสําเร็จการศึกษาเป็นเวลาหลายปีและนักเรียนทําข้อสอบได้ดีขึ้นมาก

ครู ครูใหญ่ของโรงเรียน และผู้นําของสํานักงานการศึกษาของเมืองทุกคนเริ่มปฏิบัติต่อฉันด้วยความเคารพ และอคติและมุมมองด้านลบของผู้คนเกี่ยวกับต้าฝ่าก็หายไป ครั้งหนึ่งครูโรงเรียนมัธยมต้นคนหนึ่งพูดกับฉันว่า "เมื่อนักเรียนเขียนเรียงความ พวกเขามักจะเขียนเกี่ยวกับครูคนปัจจุบัน แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา นักเรียนจากโรงเรียนของคุณทุกคนเขียนเกี่ยวกับคุณ คุณสร้างความประทับใจที่น่าอัศจรรย์ให้กับพวกเขา !"

นอกเหนือจากหลักสูตร

ภารกิจของฉันในฐานะศิษย์ต้าฝ่าในช่วงเจิ้งฝ่าคือการอธิบายความจริงเพื่อช่วยเหลือสรรพชีวิต โดยเฉพาะนักเรียนของฉันซึ่งมีบุญวาสนาผูกพันกับฉัน มันไม่ดีพอที่จะสอนพวกเขาให้ดีแค่การเรียนทางวิชาการ ฉันต้องอธิบายความจริงให้พวกเขาทราบเพื่อที่พวกเขาจะได้รับการช่วยเหลือ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากฉันถูกกักขังอย่างผิดกฎหมายหลายครั้งในอดีต ทําให้ครอบครัวและลูกของฉันเจ็บปวดมาก ฉันจึงกังวลว่าฉันจะถูกรายงานและถูกจับกุมอีกครั้งหรือไม่ถ้าฉันพูดคุยกับพวกเขาเกี่ยวกับฝ่าหลุนต้าฝ่า

อาจารย์หลี่ ผู้ก่อตั้งฝ่าหลุนต้าฝ่า กล่าวว่า

"อิทธิพลเก่าไม่กล้าต่อต้าน สิ่งสำคัญคือสภาวะจิตในขณะทำงาน ต้องไม่ปล่อยให้เขาเจาะช่องว่างได้" ("การบรรยายธรรม ณ ฝ่าฮุ่ยเมืองบอสตัน ปี 2002" รวมการบรรยายธรรมในพื้นที่ต่าง ๆ 2)

ฉันรวบรวมความกล้าและอธิบายความจริงอย่างมีเหตุผลแก่นักเรียนในชั้นเรียนหลายครั้ง

ก่อนที่ฉันจะเริ่มฝึกในต้าฝ่า ฉันมักตําหนินักเรียนและพยายามกดดันให้พวกเขาทําให้ดีขึ้น แต่ท่านอาจารย์สอนให้เราจัดการกับสิ่งต่าง ๆ ด้วยความเมตตา ฉันตระหนักว่า ในขณะแก้ไขความขัดแย้งระหว่างนักเรียน ก่อนอื่นฉันควรทําให้พวกเขาสงบลงก่อน แล้วจึงช่วยให้พวกเขาค้นหาจากภายในและมองหาข้อบกพร่องของพวกเขาด้วยตัวเอง

ฉันอธิบายให้นักเรียนฟังว่า เมื่อคนทําความดีและอดทนต่อความยากลําบาก พวกเขาจะได้รับสสารสีขาว หรือกุศล ซึ่งจะนําพรมาสู่ผู้คน เมื่อคนทําสิ่งเลวร้าย พวกเขาจะผลิตและได้รับสสารสีดํา หรือกรรม ซึ่งจะนําความเจ็บปวด โรคภัยไข้เจ็บ และภัยพิบัติมาสู่ผู้คน ดังนั้นถ้าใครต้องการที่จะมีอนาคตที่สดใส เขาต้องทําความดี ซื่อสัตย์ จิตใจดี และมุ่งมั่นที่จะเป็นคนดี

ฉันยังบอกพวกเขาเกี่ยวกับความสําคัญของความอดกลั้นและอดทน ฉันยกตัวอย่างเกี่ยวกับเหตุการณ์หนึ่งในหมู่บ้านใกล้เคียง ชาวบ้านหลายคนทะเลาะกันเกี่ยวกับเรื่องตลกเรื่องหนึ่ง หนึ่งในนั้นเสียชีวิตและสองคนที่ทําให้เขาเสียชีวิตถูกจําคุก

ครั้งหนึ่งนักเรียนสองคนมีความขัดแย้งกัน เมื่อฉันถามพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็เริ่มโต้เถียงกันอีกครั้ง ฉันไม่ได้หยุดพวกเขา แต่ฟังอย่างอดทน เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ฉันพูดกับพวกเขาว่า "ครูไม่อยากตําหนิพวกคุณคนใดคนหนึ่งเพราะครูรู้ความรู้สึกของคนที่ถูกว่าทําผิด" ฉันเล่าให้พวกเขาฟังว่าฉันถูกประทุษร้ายเพราะฝึกต้าฝ่าและถูกลดระดับให้ไปยังพื้นที่ภูเขาแทนที่จะทํางานในเมืองและใกล้ชิดกับครอบครัวของฉัน ฉันยังใช้โอกาสนี้บอกพวกเขาเพิ่มเติมเกี่ยวกับต้าฝ่าและวิธีที่พรรคคอมมิวนิสต์จีนทําให้ต้าฝ่าดูชั่วร้าย ความจริงเหล่านี้ทำให้นักเรียนทั้งสองคนประทับใจ พวกเขาหยุดโต้เถียงกันและยอมรับความผิดพลาดของตน

ฉันเคยเล่าให้นักเรียนของฉันฟังว่าเนื่องจากการประทุษร้าย ฉันจึงถูกลดระดับและถูกลดเงินเดือนอย่างมาก ฉันเสียใจที่ไม่สามารถดูแลลูกชายได้ แต่ฉันปฏิบัติต่อนักเรียนของฉันเหมือนลูกของตัวเอง และฉันต้องการให้การศึกษาที่ดีที่สุดแก่พวกเขา ฉันสําลักเล็กน้อยในขณะนั้น นักเรียนทุกคนฟังอย่างเงียบ ๆ และบางคนก็น้ําตาคลอด้วย

วันรุ่งขึ้น นักเรียนสองสามคนมาหาฉัน หนึ่งในนั้นพูดว่า "ครู ฉันเล่าเรื่องของครูให้พ่อแม่ฟัง แม่ของฉันบอกว่าครูสามารถอยู่ที่บ้านของเราในตอนเย็นได้ถ้าครูกลับบ้านไม่ได้" อีกคนหนึ่งพูดว่า "เราปลูกผักมากมายในสวนของเรา แม่ของฉันบอกให้ฉันนําผักมาให้ครู ฉันไม่แน่ใจว่าครูจะชอบผักเหล่านี้หรือเปล่า ดังนั้นฉันจึงมาถามครูก่อน" ฉันรู้สึกประทับใจอย่างสุดซึ้ง

วันหนึ่งคุณยายของนักเรียนคนหนึ่งมาหาฉัน เธอพูดว่า "หลานสาวของฉันไม่เคยเขียนสมุดบันทึกประจำวันในอดีต แต่ตั้งแต่คุณมาเป็นครูของเธอ เธอก็เขียนทุกวัน เธอดจําว่าคุณสอนพวกเขาอย่างไร และคุณประพฤติตนอย่างไร ตอนนี้เราไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการเรียนของเธอเลย และเธอก็ฟังเราด้วย คุณสอนเด็กอย่างไร ฉันไม่รู้จะขอบคุณคุณอย่างไรจึงจะพอ !"

"ไม่จําเป็นต้องขอบคุณฉัน" ฉันพูดกับเธอ "ที่จริงฉันแค่พยายามเป็นคนดีโดยทําตามหลักการของฝ่าหลุนต้าฝ่าคือความจริง-ความเมตตา-ความอดทน ฉันปฏิบัติต่อเด็ก ๆ ด้วยความเมตตาและมุมานะในการทํางานของฉัน เมื่อนักเรียนเริ่มสนใจการเรียน แน่นอนว่าพวกเขาก็จะทําได้ดีขึ้นในการเรียน"

การสนับสนุนจากครูและชาวบ้าน

โรงเรียนของเราให้บริการหลายหมู่บ้านและครูเดินทางมาจากหมู่บ้านต่าง ๆ และพวกเขาต้องไป ๆ มา ๆ บนถนนขรุขระสกปรกซึ่งจะกลายเป็นโคลนในวันที่ฝนตกและหิมะตก ครูบางคนไม่สามารถกลับบ้านเพื่อรับประทานอาหารกลางวันได้ ดังนั้นฉันจึงอาสาทําอาหารกลางวันให้พวกเขา และฉันก็นําอาหารและผักมาเองด้วย

ความมีน้ำใจของฉันทำให้ครูซาบซึ้งใจรวมถึงครูใหญ่ของโรงเรียนด้วย เรากลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแม้ว่าพวกเขาจะได้รับมอบหมายจากผู้บังคับบัญชาระดับสูงขึ้นไปให้เฝ้าดูฉันก็ตาม ฉันมักจะพูดคุยกับพวกเขาเกี่ยวกับฝ่าหลุนต้าฝ่าและการประทุษร้ายที่โหดร้ายโดยพรรคคอมมิวนิสต์จีน ฉันยังได้ชี้แจงความเข้าใจผิดที่พวกเขามีเกี่ยวกับต้าฝ่าด้วยการอ่านหนังสือต้าฝ่าให้พวกเขาฟัง พวกเขาพูดกับฉันว่า "ตอนนี้เรารู้แล้วว่าเรื่องที่บอกในทีวีทั้งหมดเป็นของปลอม"

ครั้งหนึ่งมีคนสองสามคนจากสํานักการศึกษามาที่โรงเรียนของเราเพื่อตรวจสอบสภาพที่อยู่อาศัยของหอพัก ตอนนั้นฉันกําลังสอนอยู่ และครูใหญ่ของโรงเรียนส่งคนมาขอกุญแจหอพักของฉัน ครูคนอื่น ๆ กังวลว่าผู้ตรวจอาจตรวจห้องของฉันและพบหนังสือต้าฝ่าของฉันที่นั่น พอผู้ตรวจไปแล้ว พวกเขาจึงรู้สึกโล่งใจ

ระหว่างรับประทานอาหารกลางวันในวันนั้น ครูคนหนึ่งยื่นกุญแจให้ฉันและพูดว่า "นี่คือกุญแจของสํานักงานของฉัน คุณสามารถเก็บหนังสือต้าฝ่าไว้ในลิ้นชักของฉันก็ได้ ไม่มีใครกล้าค้นลิ้นชักของฉัน !" ฉันรู้สึกประทับใจมากกับความยุติธรรมของเขา และรู้สึกมีความสุขกับเขาในเวลาเดียวกัน

ในอีกโอกาสหนึ่ง เลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีนของหมู่บ้านมาที่โรงเรียนของเราและพูดกับครูใหญ่และฉันว่า "ฉันต้องการเขียนจดหมายแนะนําไปยังคณะกรรมการอำเภอเพื่อยกย่องครูคนนี้ (หมายถึงฉัน) แต่ฉันกังวลเล็กน้อยเพราะฉันเขียนไม่เก่ง นอกจากนี้ ฉันยังกลัวนิดหน่อยเพราะฝ่าหลุนกงยังคงถูกปราบปรามอยู่"

"ขอบคุณ" ฉันพูดกับเขา "ฉันรู้สึกขอบคุณมากสําหรับความเมตตาและความปรารถนาดีของคุณ แค่คุณรู้อยู่ในใจว่าฝ่าหลุนต้าฝ่าดีก็ดีพอแล้ว"

ผู้อํานวยการหลักสูตรของโรงเรียนเคยพูดกับฉันว่า "ดวงตาของคนธรรมดานั้นเฉียบแหลมและชัดเจน ชาวบ้านมักพูดถึงคุณโดยบอกว่าคุณเป็นทั้งครูที่ดีและเป็นคนจิตใจดี ถ้าไม่ใช่เพราะความเชื่อของคุณ คุณก็คงไม่ถูกส่งมาที่โรงเรียนของเราที่นี่ ทุกคนยกย่องคุณ โดยบอกว่าคุณเป็นครูที่ดีที่สุดในหมู่บ้านของเราตลอดหลายปีที่ผ่านมา"

ฉันรู้สึกมีความสุขมากที่สามารถขจัดคําโกหกและการใส่ร้ายต้าฝ่าได้ ฉันมีกำลังใจที่ตอนนี้ผู้คนรู้ว่าผู้ฝึกต้าฝ่าเป็นคนดีและฝ่าหลุนต้าฝ่าถูกกล่าวหาว่าผิด

กลับบ้านเกิดของฉัน

ไม่กี่ปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว และเริ่มมีบริการรถประจําทางมาที่บ้านของฉัน ดังนั้นฉันจึงสามารถกลับบ้านได้ทุกวัน ครูสองสามคนและชาวบ้านในท้องถิ่นเริ่มสนับสนุนให้ฉันย้ายกลับไปโดยพูดว่า "เราโชคดีมากที่คุณสอนเด็ก ๆ ที่นี่ แต่มันไกลจากบ้านของคุณมากเกินไปและคุณไม่สามารถดูแลครอบครัวของคุณเองได้ คุณควรเริ่มหางานทําที่นั่น เพื่อที่คุณจะได้ใกล้ชิดกับครอบครัวมากขึ้น"

ฉันคิดว่า บางทีนี่อาจเป็นคําใบ้จากท่านอาจารย์ และถึงเวลาที่ฉันต้องย้ายกลับเข้าเมืองแล้ว ในช่วงปิดเทอมช่วงฤดูร้อนของปีนั้น ฉันตัดสินใจขอให้สํานักการศึกษาย้ายงาน แต่ฉันยังมีความกลัวอยู่เป็นครั้งคราว จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาถามฉันว่าฉันยังฝึกฝ่าหลุนกงอยู่หรือเปล่า จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาขอให้ฉันเขียนเอกสารรับประกันเลิกบำเพ็ญ

เนื่องจากฉันถูกส่งไปที่ศูนย์ล้างสมองโดยสํานักการศึกษาหลายครั้งในอดีต ฉันจึงยังรู้สึกกลัวนิดหน่อยเมื่อคิดถึงการไปที่นั่น แต่ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจและพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับอันตรายและความยากลําบากข้างหน้าไม่ว่าสิ่งต่าง ๆ จะยากแค่ไหนก็ตาม

ฉันศึกษาฝ่าบ่อยขึ้น ใช้เวลาในการฟาเจิ้งเนี่ยนมากขึ้น และในขณะเดียวกันก็ปฏิเสธการรบกวนของอิทธิพลเก่าโดยสิ้นเชิง ฉันคิดว่า ฉันแค่เดินตามเส้นทางการบำเพ็ญที่ท่านอาจารย์จัดวางไว้เท่านั้น และพวกเขาไม่ควรประทุษร้ายฉันอีก ไม่กี่วันต่อมาด้วยความมุ่งมั่นและความคิดที่ชัดเจน ฉันไปที่สํานักการศึกษา

ฉันบังเอิญเจอเลขาธิการพรรคของสํานักหลังจากที่ฉันไปถึงที่นั่น ไม่เหมือนในอดีต ครั้งนี้เธอค่อนข้างสุภาพกับฉัน เธอเคยเกลียดชังและดูถูกผู้ฝึกต้าฝ่าและมักจะตําหนิและกระแนะกระแหนเรา

ครั้งหนึ่งเมื่อฉันถูกกักขังที่ศูนย์ล้างสมอง เธอไปที่นั่นเพื่อ "เปลี่ยนแปลง" ฉัน ฉันสงบไม่ว่าเธอจะตะโกนใส่ฉันดังแค่ไหน หลังจากที่เธอหยุดตะโกน ฉันก็พูดกับเธอด้วยรอยยิ้มว่า "คุณไม่เข้าใจฉัน แต่ฉันเข้าใจคุณ ฉันไม่ได้ต่อต้านคุณเป็นการส่วนตัว แต่เพราะฝ่าหลุนต้าฝ่าดีจริง ๆ ฉันจึงไม่สามารถร่วมมือกับคุณได้ แม้ว่าฉันจะยังเด็กอยู่ แต่ฉันเคยทนทุกข์ทรมานกับโรคภัยไข้เจ็บทุกประเภท ไม่นานหลังจากที่ฉันเริ่มฝึกฝ่าหลุนต้าฝ่า โรคก็หายไปทั้งหมด นอกจากนี้ ฝ่าหลุนต้าฝ่ายังสอนให้ผู้คนเป็นคนดีโดยปฏิบัติตามหลักการของความจริง-ความเมตตา-ความอดทน การฝึกนี้มหัศจรรย์แค่ไหน !"

ฉันพูดต่อว่า "ดังคำพูดที่ว่า ‘เป็นครูครั้งหนึ่ง เป็นพ่อตลอดไป' ฉันไม่มีอะไรจะตอบแทนท่านอาจารย์ของฉัน แต่อย่างน้อยฉันก็ต้องไม่ตอบแทนความเมตตาด้วยการเป็นปฏิปักษ์ เพิ่มการดูถูกต่อความบาดเจ็บ และวิพากษ์วิจารณ์ฝ่าหลุนต้าฝ่าซึ่งฉันได้รับประโยชน์มากมาย ใช่ไหม ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น มีคนหลายหมื่นคนที่ทํางานในระบบการศึกษาในพื้นที่ของเรา และคุณเป็นผู้นําสูงสุด ถึงกระนั้น ไม่ว่าคุณจะเก่งแค่ไหน บางคนก็ยังอาจพูดจาไม่ดีลับหลังคุณ ฉันควรเข้าร่วมกับพวกเขาเพื่อทําเช่นเดียวกันหรือ ไม่ ฉันจะไม่ทําอย่างนั้น" ตั้งแต่นั้นมา เธอดูเหมือนจะมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเกี่ยวกับสิ่งที่เธอทํา และปฏิบัติต่อฉันดีขึ้น

ครั้งนี้ฉันอธิบายให้เธอฟังถึงเหตุผลที่ฉันมาพบ "ฉันสอนในชนบทมาหลายปีแล้ว" ฉันพูด "และมันไม่ง่าย ฉันอยากขอย้ายกลับไปทํางานในเมืองในตอนนี้ จะได้อยู่ใกล้ ๆ กับครอบครัวของฉัน"

เธอตอบ "เรารู้ว่าคุณทําได้ดีมากในช่วงหลายปีที่ผ่านมา และเราได้ยินผลตอบรับที่ดีจากผู้นําของโรงเรียนและคนในท้องถิ่น เราจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้"

ไม่กี่วันต่อมา ฉันกลับไปเพื่อตรวจสอบว่าเธอมีความคืบหน้าหรือไม่ เธอพูดกับฉันว่า "คุณไม่จําเป็นต้องมาที่นี่อีกแล้ว แค่รอการแจ้งอย่างเป็นทางการ" แต่ฉันรอตลอดฤดูร้อนและไม่ได้รับข่าวใด ๆ เลย

ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนถัดไป ฉันใช้เวลามากขึ้นในการอ่านและท่องจําฝ่าและฟาเจิ้งเนี่ยน ฉันไปที่สํานักการศึกษาอีกครั้งด้วยความคิดที่ถูกต้องและความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า ฉันพูดกับเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีนด้วยรอยยิ้มว่า "คุณบอกฉันว่าคุณจะช่วยฉันให้ย้ายงานเมื่อปีที่แล้ว แต่คุณไม่ได้ทํา ดังนั้นฉันจึงมาที่นี่อีกครั้ง"

ฉันไปที่นั่นหลายครั้งและพยายามพบกับผู้อํานวยการฝ่ายทรัพยากรบุคคล แต่ไม่ประสบความสําเร็จ

วันหนึ่งฉันไปที่สํานักการศึกษาอีกครั้งและพูดกับเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีนว่า "ฉันจะไม่ไปจากที่นี่จนกว่าฉันจะได้พบกับผู้อํานวยการฝ่ายทรัพยากรบุคคลในวันนี้ ฉันจะไม่รบกวนการทำงานของคุณ ถ้าคุณมีแขก ฉันจะออกไป"

ฉันนั่งบนม้านั่งและฟาเจิ้งเนี่ยนเรื่อย ๆ หลังจากนั้นไม่นาน เลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหาผู้อํานวยการฝ่ายทรัพยากรบุคคล โดยพูดว่า "คุณควรมาพบกับคนนั้นคนนี้ (หมายถึงฉัน) ไม่เช่นนั้นเธอจะอยู่ที่นี่ทั้งวัน" แน่นอนว่าผู้อํานวยการฝ่ายทรัพยากรบุคคลมาพบฉัน

"คุณทําได้ดีมาตลอด" เขาพูด "เราทุกคนรู้ สําหรับการย้ายงาน เราจําเป็นต้องมีการปรึกษาหารือเกี่ยวกับเรื่องนี้เพิ่มเติม"

ไม่กี่วันต่อมา ฉันไปที่นั่นอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีผลลัพธ์ใด ๆ ฉันกลับไปที่นั่นอีกสองสามครั้ง แต่ก็ไม่มีข่าวใด ๆ เลย วันหนึ่งฉันไปที่นั่นอีกครั้งและเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีนบอกฉันว่าผู้อํานวยการฝ่ายทรัพยากรบุคคลไม่อยู่ เขาไปประชุม ฉันไปสถานที่ประชุมและพบผู้อํานวยการฝ่ายทรัพยากรบุคคลระหว่างพัก เขาแปลกใจมากที่เห็นฉันที่นั่น ฉันเตือนความจำเขาเกี่ยวกับคําขอของฉันและฉันจะไม่ยอมแพ้เว้นแต่พวกเขาจะอนุมัติการย้ายงาน ในที่สุดเขาก็พูดกับฉันว่า "มาสัปดาห์หน้าแล้วเราจะให้คําตอบกับคุณ"

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา สํานักตกลงที่จะย้ายฉันไปโรงเรียนในชนบทอีกแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากเมืองเพียง 5 กิโลเมตร ฉันค่อนข้างมีความสุขเพราะมันอยู่ใกล้บ้านมากขึ้น ระหว่างทางกลับ ฉันบังเอิญได้พบกับผู้ฝึกคนหนึ่งที่ฉันไม่ได้เจอมานานแล้ว หลังจากที่ฉันบอกเธอว่าสํานักการศึกษาตกลงที่จะย้ายฉันไปโรงเรียนที่ใกล้กว่าในพื้นที่ชนบท เธอพูดว่า "ความพยายามของคุณในการต่อต้านการประทุษร้ายยังไม่สมบูรณ์" แล้วเธอก็ขี่จักรยานออกไป

หลังจากที่ฉันกลับถึงบ้าน ฉันก็คิดถึงสิ่งที่ผู้ฝึกคนนี้พูดกับฉัน นั่นไม่ใช่คําใบ้จากท่านอาจารย์หรือ วันรุ่งขึ้นฉันไปที่สํานักการศึกษาอีกครั้ง เลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีนแปลกใจที่เห็นฉันและพูดว่า "ทําไมคุณถึงมาที่นี่อีก"

ฉันพูดกับเธอว่า "ฉันอายุมากขึ้นแล้ว ตอนนี้ฉันจึงอยากสอนในเมืองแล้ว"

"เช่นนั้น คุณจะต้องสอบประเมิน" เธอพูด

"ไม่ ฉันจะไม่สอบ คุณไม่ได้ลดระดับฉันเพราะผลงานของฉัน แม้ว่าฉันจะทำข้อสอบได้ดี คุณก็ยังสามารถปฏิเสธฉันได้ถ้าคุณไม่ต้องการให้ฉันกลับมา" เธอพูดไม่ออก

ไม่กี่วันต่อมา ฉันเห็นผู้อํานวยการฝ่ายทรัพยากรบุคคลขณะเดินไปตามถนน ฉันอธิบายให้เขาฟังอีกครั้งเกี่ยวกับคําขอย้ายงานของฉัน และพูดว่า "ฉันต้องกลับมาและสอนในเมือง"

ด้วยความช่วยเหลือและการคุ้มครองของท่านอาจารย์ 2 เดือนต่อมา ฉันก็ถูกย้ายกลับไปโดยไม่ต้องติดสินบนใครหรือไม่ต้องสอบอะไร

อาจารย์และฝ่าได้ให้ความเข้าใจที่ลึกซึ้งใหม่ ๆ แก่ฉันอย่างต่อเนื่อง และเตือนฉันว่ามีเพียงการบำเพ็ญตัวเองได้ดีเท่านั้น เราจึงจะสามารถปลุกความเมตตาในหัวใจของผู้คนได้อย่างมีประสิทธิภาพ เปลี่ยนสภาพแวดล้อมรอบตัวเรา และช่วยสรรพชีวิตได้มากขึ้น ต้าฝ่าเปลี่ยนฉันจากคนที่ใจแคบและขี้ขลาดให้กลายเป็นศิษย์ต้าฝ่าที่ใจกว้าง ใจดี สงบนิ่ง สงบสุข และแน่วแน่

ขอบพระคุณท่านอาจารย์ที่เคารพ ! ขอบคุณเพื่อนผู้ฝึก !