บทเรียนจากเล่าจื๊อและคนรับใช้ของเขา

(Minghui.org) เล่าจื๊อเป็นนักปราชญ์โบราณในประเทศจีน เขาเป็นที่รู้จักอย่างแพร่หลายในฐานะผู้ก่อตั้งลัทธิเต๋า งานเขียนของเขาที่ชื่อเต้าเต๋อจิงได้สร้างแรงบันดาลใจให้กับผู้คนมากมายนับไม่ถ้วนในทุกอารยธรรม แต่มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าเขาเคยถูกฟ้องร้อง ซึ่งโจทก์ก็คือคนรับใช้ของเขาเอง

คนรับใช้ของเล่าจื๊อ สวี เจี่ย

ตาม ไท่ผิง กว่างจี้ (หรือที่รู้จักกันในชื่อ ‘บันทึกยุคไท่ผิง’) ที่รวบรวมในสมัยราชวงศ์ซ่ง เล่าจื๊อมีคนรับใช้ชื่อ สวี เจี่ย สวีไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้รับใช้นักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ เขากลับกังวลกับค่าจ้างที่เล่าจื๊อค้างจ่ายเขา ตามตํานานเล่าว่าเล่าจื๊อสัญญาว่าจะจ่ายเงินสวี 100 หยวนต่อวัน หลังจากสวีติดตามเล่าจื๊อมา 200 ปี เขาจึงควรได้เงินรวม 7.3 ล้านหยวน แม้สวีจะมีอายุยืนยาวขนาดนี้และยังได้สร้างความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับปรมาจารย์เต๋าอย่างไม่เคยมีมาก่อน เขากลับไม่เห็นคุณค่า เขาได้แต่เป็นห่วงว่าเมื่อไหร่เขาจะได้เงินของเขา

เมื่อเล่าจื๊อและสวีเดินทางไปทางทิศตะวันตกและมาถึงด่านหานกู่ พวกเขาแวะพักที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งและได้พบกับชายคนหนึ่งที่อ้างว่าเขาร่างจดหมายและเอกสารด้านกฎหมายได้เก่ง สวีเล่าเรื่องของเขาและขอร้องให้ชายคนนี้ร่างเอกสารทางกฎหมายเพื่อฟ้องเล่าจื๊อ ชายคนนี้ตื่นเต้นกับแนวโน้มที่จะได้รับเงินก้อนโต เขาจึงร่างเอกสารเสร็จภายในเวลาไม่นานและสัญญากับสวีว่าจะยกลูกสาวของเขาให้แต่งงานกับสวีด้วยถ้าชนะคดีความ

อิ๋น สี่ ซึ่งเป็นหัวหน้าเจ้าหน้าที่รัฐบาลของด่านหานกู่ พยายามศึกษาลัทธิเต๋ามานานแล้ว แต่ไม่สามารถหาปรมาจารย์เต๋าที่แท้จริงได้ ขณะนั่งทําสมาธิในคืนหนึ่ง เขาเห็นออราสีม่วงมาจากทิศตะวันออกและรู้ว่าจะมีปรมาจารย์มาคนหนึ่ง เมื่อเห็นเล่าจื๊อ เขาก็ก้มลงกราบอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ด้วยความหวังว่าจะได้เป็นลูกศิษย์ของเขา แต่อิ๋น สี่ ไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะต้องตัดสินคดีของปรมาจารย์ท่านนี้

ภายในห้องพิจารณาคดี เล่าจื๊อพูดว่าสวีคงจะตายไปนานแล้วถ้าไม่มีเครื่องรางของลัทธิเต๋าจากเขา และสวียังจะได้รับอย่างอื่นอีกมาก มากกว่าที่สวีคาดคิดถ้าเขาไปถึงจุดหมายปลายทาง แต่เพราะสวีรอไม่ไหว เล่าจื๊อจึงบอกว่าเขาจะเอาเครื่องรางของลัทธิเต๋าของเขาคืนและขอให้สวีอ้าปาก

หลังจากที่เล่าจื๊อพูดจบประโยคนั้น แสงสีขาวก็พุ่งออกมาจากปากของสวี แล้วสวีก็ทรุดตัวลงทันที กลายเป็นโครงกระดูกของคนแก่ชรา คนที่มองดูอยู่ก็ตระหนักว่าเครื่องรางของเล่าจื๊อไม่เพียงยืดอายุของสวีออกไป 200 ปี แต่ยังปูทางไปสู่การรู้แจ้งของเขาด้วยถ้าสวีสามารถเดินไปถึงปลายทางได้

เล่าจื๊อเป็นหนี้เงินสวี หรือสวีเป็นหนี้พรทั้งหมดของเล่าจื๊อ เงินไม่สามารถซื้ออายุยืนยาวหรือการรู้แจ้งทางจิตวิญญาณได้ เล่าจื๊อมอบทั้งหมดนี้ให้ได้ แต่มีเงื่อนไขว่าคนที่รับจะต้องไม่ถูกความโลภบดบังตา

เปรียบเทียบกับสังคมสมัยใหม่

หลังจากทําลายวัฒนธรรมจีนดั้งเดิมที่ยาวนานถึง 5,000 ปี พรรคคอมมิวนิสต์จีนกําลังทุ่มเททรัพยากรทั้งหมดเพื่อประทุษร้ายผู้ฝึกฝ่าหลุนกงเพียงเพราะความเชื่อในหลักธรรมของความจริง-ความเมตตา-ความอดทน ซึ่งมีรากฐานมาจากวัฒนธรรมจีนดั้งเดิม น่าเสียดายที่สื่อต่างประเทศให้ความสนใจกับเรื่องนี้เพียงไม่กี่สื่อ จนกระทั่งมีการยื่นฟ้องร้อง Shen Yun Performing Arts

เสินยวิ่นเป็นที่รู้จักกันในด้านการแสดงที่สามารถทำให้ผู้ชมเห็นถึงยุคสมัยของจีนที่แท้จริงและลึกซึ้งในยุคก่อนลัทธิคอมมิวนิสต์ จึงเป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการได้ว่าอดีตนักศึกษามหาวิทยาลัยเฟยเทียนจากไต้หวันจะฟ้องร้องมหาวิทยาลัยหรือเสินยวิ่น ซึ่งเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นหลังจากที่เธอไปจีนแผ่นดินใหญ่ไม่นาน

อดีตนักศึกษาคนนี้ไม่ได้ทำด้วยความคิดที่อิสระของเธอเองเพียงคนเดียว หลังจากที่เธอฟ้องร้อง นิโคล หง ซึ่งเป็นนักข่าวของ The New York Times ก็ได้ตีพิมพ์บทความโจมตีเสินยวิ่นทันที บทความนี้มีเนื้อหาว่านักแสดงเสินยวิ่นทํางานหนักเพียงไร แต่ได้รับเงินค่าจ้างต่ํา

อย่างไรก็ตาม บทความนี้มองข้ามบริบทที่ใหญ่กว่าคือ ถ้าพรรคคอมมิวนิสต์จีนไม่ทําลายประวัติศาสตร์อารยธรรมจีนที่ยาวนาน 5,000 ปี หรือถ้าพวกเขาไม่ประทุษร้ายฝ่าหลุนกง ก็จะไม่มี Shen Yun Performing Arts การโจมตีเสินยวิ่นของ The New York Times เป็นการช่วยเหลือและสนับสนุนระบอบเผด็จการหรือไม่

เมื่อมองจุดยืนของ The New York Times ย้อนกลับไปถึงปี 2001 ขณะนั้นอดีตสํานักพิมพ์ Arthur Sulzberger Jr. และบรรณาธิการหลายคนได้พบกับเจียง เจ๋อหมิน อดีตผู้นําพรรคคอมมิวนิสต์จีนซึ่งเป็นผู้ที่เริ่มการประทุษร้ายฝ่าหลุนกง ตั้งแต่นั้นมาหนังสือพิมพ์นี้ก็ได้เผยแพร่การโฆษณาชวนเชื่อของพรรคคอมมิวนิสต์จีนที่ใส่ร้ายฝ่าหลุนกงซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ทุกคนมีทางเลือก

นักเรียนหลายคนที่เรียนศิลปะมักหาเงินได้เพียงเล็กน้อยหลังจากสําเร็จการศึกษา ยกเว้นไม่กี่คนที่ประสบความสําเร็จที่อยู่บนยอดพีระมิด ศิลปินมักต้องหารายได้เสริมจากงานอื่นเพื่อเลี้ยงดูตัวเอง นอกจากนักเรียนที่มาจากครอบครัวที่ร่ํารวย ครอบครัวส่วนใหญ่ไม่สามารถสนับสนุนบุตรหลานให้ทำตามความฝันในสายศิลปะได้ หลายครอบครัวหวังว่าลูก ๆ จะได้เข้าเรียนในสาขาการแพทย์ วิทยาการคอมพิวเตอร์ หรือธุรกิจ เพื่อให้พวกเขาสามารถเลี้ยงดูตัวเองได้หลังจากสําเร็จการศึกษา

ทำไมผู้ฝึกฝ่าหลุนกงจึงยินดีส่งบุตรหลานไปฝึกที่มหาวิทยาลัยเฟยเทียน ฉันคิดว่าเหตุผลนั้นไม่ซับซ้อน เสินยวิ่นไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อหาเงิน แม้ว่าจะมีการขายบัตรเข้าชมและสินค้า ก็เพียงเพื่อให้มีรายได้สำหรับนำมาใช้ในการดําเนินงานและจ่ายค่าจ้างพื้นฐาน เหตุผลมูลฐานคือการแสดงของเสินยวิ่นช่วยให้ผู้ชมได้เรียนรู้เกี่ยวกับวัฒนธรรมจีนดั้งเดิมและวิธีที่พรรคคอมมิวนิสต์จีนประทุษร้ายผู้คนเพราะความเชื่อในความจริง-ความเมตตา-ความอดทน

ภารกิจที่ The New York Times ระบุไว้คือ "แสวงหาความจริงและช่วยให้ผู้คนเข้าใจโลก" แต่หนังสือพิมพ์นี้รายงานข้อเท็จจริงเกี่ยวกับพรรคคอมมิวนิสต์จีนและสิ่งที่พรรคคอมมิวนิสต์จีนทํากับประเทศจีนและโลกหรือเปล่า

มีคนจิตใจดีมากมายที่สามารถมองเห็นคุณค่าของการอุทิศตนของนักแสดงและนักดนตรีรุ่นเยาว์ของเสินยวิ่น ที่จริงยังมีวีรบุรุษอีกมากมายที่ไม่ได้อยู่ในคณะการแสดง เช่น ผู้ฝึกฝ่าหลุนกงสูงอายุที่เรียกร้องให้ยุติการประทุษร้ายอยู่ที่หน้าสถานกงสุลจีนตลอดทั้งปี รวมถึงผู้ฝึกหนุ่มสาวที่อาสาโพรโมตเสินยวิ่นในชุมชนของตนในวันหยุดสุดสัปดาห์และวันหยุดนักขัตฤกษ์

แม้ว่าเจ้าหน้าที่ของพรรคคอมมิวนิสต์จีนจะข่มขู่สถานที่จัดการแสดง ทําลายยานพาหนะของเสินยวิ่นกระทั่งทําร้ายผู้ฝึกฝ่าหลุนกงที่สร้างความตระหนักเกี่ยวกับการประทุษร้าย ทั้งหมดนี้ถูกเปิดเผยโดยผู้สื่อข่าวหมิงฮุ่ย นักข่าวต่างประเทศ และบรรณาธิการในช่วง 25 ปีที่ผ่านมา ความพยายามเหล่านี้เกิดขึ้นจากมโนธรรมและศรัทธาที่แน่วแน่ของพวกเขา

นิโคล หง (หรือที่รู้จักในชื่อ หง เชียนเชียน) ซึ่งเป็นผู้เขียนบทความหลักของ The New York Times ที่โจมตีเสินยวิ่น เธอเป็นลูกสาวของ จอร์จ หง (หรือที่รู้จักในชื่อ หง เฉาฮุย) จอร์จดํารงตําแหน่งผู้อํานวยการกิตติมศักดิ์ในต่างประเทศของ Western Returned Scholars Association องค์กรนี้สังกัดกรมงานแนวร่วม (United Front Work Department) ของพรรคคอมมิวนิสต์จีน ซึ่งมีหน้าที่แทรกซึมเข้าไปในรัฐบาลต่างประเทศและรวบรวมข่าวกรอง เมื่อความสัมพันธ์นี้ถูกเปิดเผยโดยสื่อต่างประเทศ สื่อภายในประเทศของพรรคคอมมิวนิสต์จีนก็รีบลบรายงานที่เกี่ยวข้องในทันที

มีคนจำนวนมากเท่าใดในปัจจุบันที่กำลังเลือกทางเดินเช่นเดียวกับสวี เจี่ย เมื่อ 2,500 ปีก่อน องค์กรสื่อควรก้มหัวให้ระบอบเผด็จการหรือควรมุ่งมั่นที่จะยึดถือหลักการที่สูงส่งกว่า