ชายผู้พิการจากโรคหลอดเลือดสมองกลายเป็นเสาหลักของครอบครัวหลังฝึกฝ่าหลุนต้าฝ่า

(Minghui.org) เมื่อวันที่ 25 มกราคม 1997 ผมรู้สึกเวียนหัวและอาเจียนอย่างกะทันหันขณะเล่นไพ่โป๊กเกอร์อยู่ที่บ้านของเพื่อนบ้าน เมื่อผมเดินไปเข้าห้องน้ำ สายตาของผมพร่ามัวมากจนมองเห็นทางไม่ชัด หมอประจำหมู่บ้านอยู่ที่นั่นด้วยและบอกว่านี่เป็นอาการช็อก ผมถามเขาว่ามียาอะไรที่จะช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้างไหม แต่เขาบอกว่าไม่มียาแบบนั้น เขาบอกว่าผมควรไปโรงพยาบาลในตำบล

ครอบครัวของผมจึงพาผมไปโรงพยาบาลในตำบล ตอนนั้นผมหมดสติไปแล้ว หมอที่นั่นขอให้ครอบครัวของผมรีบส่งผมไปโรงพยาบาลในเมือง เพราะเขาไม่สามารถช่วยได้ ครอบครัวของผมจึงส่งผมไปโรงพยาบาลในเมือง กว่าเราจะไปถึงที่นั่นก็เที่ยงคืนแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีหมออยู่เลย ลูกพี่ลูกน้องของผมไปหาคนที่เขารู้จักที่ทำงานในโรงพยาบาลในเมืองเพื่อให้มาตรวจผม และคนนี้บอกว่าผมมีเลือดออกในสมองและต้องเข้ารับการผ่าตัดทันที เขาขอให้ครอบครัวของผมเซ็นเอกสารและบอกครอบครัวของผมว่าผมอาจไม่สามารถกลับมาเป็นปกติได้หลังการผ่าตัด ผมอาจมีภาวะแทรกซ้อน เช่น อัมพาตครึ่งซีก ความสามารถในการรับรู้ลดลง กลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงที่ไร้ความรู้สึก หรืออาจเสียชีวิตระหว่างผ่าตัด ครอบครัวของผมขอให้เขาดำเนินการผ่าตัด เพราะจากสภาพของผมในตอนนั้น พวกเขาทำได้แค่พึ่งพาเขาเท่านั้น

การผ่าตัดใช้เวลา 5 ถึง 6 ชั่วโมง และผมต้องพักรักษาตัวในโรงพยาบาล 25 วัน หลังออกจากโรงพยาบาล สายตาของผมพร่ามัว มองเห็นได้น้อยมาก เวลานั่งกินข้าว ผมมองไม่เห็นตะเกียบหรือชาม คนในครอบครัวต้องส่งตะเกียบและชามให้ผม ผมถึงจะกินได้ ตอนไปเข้าห้องน้ำ ครอบครัวของผมก็ต้องคอยพยุงผมไป ผมต้องมีคนในครอบครัวคอยช่วยเหลือและคอยดูแลการใช้ชีวิตประจำวันตลอดเวลา หลังจากผ่านไปช่วงหนึ่ง ในที่สุดผมก็อาการดีขึ้นจนดูแลตัวเองได้และไม่เป็นภาระของครอบครัวอีกต่อไป ผมสามารถเดินเล่นตามถนนได้ด้วยตัวเองทุกวัน

เพื่อนบ้านทุกคนมองผมเหมือนคนไร้ประโยชน์ เพราะปฏิกิริยาของผมเชื่องช้าหลังการผ่าตัด ภรรยาของผมต้องดูแลผม โรคเบาหวานของเธอก็กำเริบ เธอจึงต้องกลับไปอยู่กับครอบครัวของเธอเพื่อให้พวกเขาดูแล

วันหนึ่งผมไปบ้านแม่ของผมเพื่อรับประทานอาหาร ผมเห็นหนังสือจ้วนฝ่าหลุน เล่ม 2 บนโต๊ะของเธอ ผมจึงหยิบขึ้นมาดู ผมเห็นฝ่าท่อนแรกของท่านอาจารย์ :

“ความยิ่งใหญ่ของจักรวาล ความกว้างใหญ่ของท้องฟ้า มนุษย์ไม่อาจหยั่งรู้ได้ ความเล็กของสสาร มนุษย์ไม่อาจมองเห็นได้ ความลี้ลับของร่างกาย ไม่ใช่เพียงแค่สิ่งผิวเผินเที่มนุษย์เข้าใจเท่านั้น ความสลับซับซ้อนของชีวิตจะยังคงเป็นปริศนาของมนุษยชาติตลอดไปชั่วกาลนาน” (จ้วนฝ่าหลุน เล่ม 2)

ผมประหลาดใจและคิดว่า "สิ่งที่เขียนในหนังสือมีเหตุมีผลจริง ๆ มันช่างล้ำลึกเหลือเกิน" ผมมีความสุขมาก ผมอ่านหนังสือเล่มนี้ และขณะที่อ่านผมเผลอหลับไป พอตื่นขึ้นผมก็อ่านต่อ หลังจากอ่านจ้วนฝ่าหลุนเล่ม 2 จบ ผมก็คิดว่า เล่ม 1 อยู่ที่ไหน ถ้ามีจ้วนฝ่าหลุน เล่ม 2 แล้วทำไมจะไม่มีเล่ม 1

ไม่กี่วันต่อมา ผมไปกินข้าวที่บ้านแม่อีกครั้ง คราวนี้ผมเห็นจ้วนฝ่าหลุนอยู่บนโต๊ะของเธอ และถามตัวเองว่า “นี่ไม่ใช่เล่ม 1 หรือ” หลังจากนั้นผมก็ไม่วางหนังสือล้ำค่าเล่มนี้อีกเลย หลังจากอ่านจบรอบหนึ่ง ผมก็อยากอ่านรอบที่ 2 อีก ไม่ว่าจะอ่านกี่ครั้งก็รู้สึกว่าไม่พอ

ดวงตาของผมที่เคยมองเห็นเพียงภาพเบลอ ๆ ก็กลับมามองเห็นอีกครั้งโดยที่ผมไม่รู้ตัวหลังจากอ่านจ้วนฝ่าหลุน ผมไม่ได้สังเกตว่ามันหายดีตั้งแต่เมื่อไร หมอบอกว่าจะมีผลข้างเคียงจากการผ่าตัด แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับผม หลังจากศึกษาฝ่า ผมก็ไม่เล่นการพนันหรือดื่มแอลกอฮอล์อีกเลย

ผมได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคนี้เมื่ออายุ 35 ปี ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดของวัยหนุ่ม ผมโชคดีที่ได้รับฝ่าในตอนนั้น ทำให้ผมไม่กลายเป็นคนไร้ค่าอย่างที่ทุกคนพูด ตอนนี้ผมเป็นเสาหลักของครอบครัว นี่คือปาฏิหาริย์และเป็นการแสดงให้เห็นถึงพลังของต้าฝ่า ขอขอบพระคุณท่านอาจารย์ผู้เปี่ยมด้วยเมตตา !