การโยนไม้เสี่ยงทายปัวะโป้ยข้างหน้ารูปอาจารย์ถือเป็นการขอคำชี้แนะจริงหรือ **มีข้อคิดเห็นของอาจารย์**

ข้าพเจ้าไม่เคยบอกศิษย์ต้าฝ่าไปทำเรื่องแบบนี้ นี่เป็นสิ่งที่มารเกิดจากใจตัวเอง

หลี่ หงจื้อ

8 กันยายน 2010

(Clearwisdom.net) ครั้งหลังที่ฉันกลับไต้หวัน เพื่อนผู้ฝึกบางคนบอกฉันว่าผู้ฝึกบางคนในไต้หวันกำลังวางแผนที่จะคุยกับคนอื่นเกี่ยวกับเรื่องไร้สาระที่มีแหล่งที่มาไม่ชัดเจน

เพื่อโน้มน้าวผู้ฝึกอื่นให้เชื่อถือพวกเขา คนหนึ่งสมมติชื่อ A บอกว่าพวกเขามองเห็นตำแหน่งของคนอื่นบนสวรรค์ พวกเขาอ้างว่าคนเหล่านั้น (พวกที่เขากำลังพยายามโน้มน้าว) มาจากที่สูงมาก บอกว่าแต่ละคนถูกจัดวางโดยอิทธิพลเก่า และแต่ละคนควบคุมภัยพิบัติ เช่น น้ำท่วมแม่นํ้า ทะเลสาบ ทะเล รวมทั้งลม ฝน ฯลฯ พวกเขาพูดว่าทุกคนต้องคุกเข่าหน้ารูปของท่านอาจารย์และสำนึกผิด มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่พวกเขาจะสามารถเรียกคืนความทรงจำในอดีตได้ และปลดปล่อยการควบคุมอาณาจักรของแต่ละคนได้ แล้วสรรพชีวิตบนสวรรค์ของพวกเขาจึงจะได้รับการช่วยเหลือ รวมทั้งเรื่องเหลวไหลอื่น ๆ ทำนองนั้น

B ซึ่งทำงานกับ A ในการชักนำผู้ฝึกไปในทางที่ผิด พูดว่าทุกอย่างที่พวกเขาทำได้รับอนุญาตจากท่านอาจารย์แล้ว และบอกว่าถ้าเราไม่เชื่อพวกเขา ให้เราคุกเข่าแล้วโยนไม้เสี่ยงทายปัวะโป้ยหน้ารูปของท่านอาจารย์ดู

นอกจากนี้ พวกเขาให้เด็กอายุ 5 ขวบคนหนึ่งพูดว่าท่านอาจารย์บอกให้เธอทำนั่นนี่อย่างไร และเล่าว่าท่านอาจารย์เล่นกับเธอบนสวรรค์อย่างไร และสอนเธอบำเพ็ญอย่างไร เป็นต้น เด็กคนเดียวกันบอกกับพ่อแม่ของเธอว่าท่านอาจารย์บอกเธอบนสวรรค์ว่า ครอบครัวของเธอทั้งหมดจะได้พบท่านอาจารย์ที่นิวยอร์กวันไหนอย่างไร

ตอนนี้ผู้ฝึกหลายคนเห็นด้วยกับเรื่องนี้และเชื่อพวกเขา เพราะ B บอกพวกเขาว่าการทำเช่นนี้จะนำส่งจิตรองเข้าไปในร่างได้ (ฉันเดาว่าอาจเป็นการสิงร่างมากกว่า) และด้วยวิธีนั้นจึงคาดว่าร่างจะไม่มีช่องว่าง จะทำให้เราไม่ถูกกระทบจากการรบกวน และยังเรียกคืนความทรงจำจากอดีตได้ ทำให้เราได้เห็นและได้ยินคำสอนของท่านอาจารย์ และอื่น ๆ

ผู้ฝึกบางคนที่ถูกขอให้ทำสิ่งเหล่านี้รู้สึกว่าการร้องขอไร้เหตุผลมากขึ้นเรื่อย ๆ และออกห่างจากฝ่า พวกเขาจึงเชิญเพื่อนผู้ฝึกบางคนไปที่บ้านเพื่อแลกเปลี่ยนประสบการณ์ รวมถึงผู้ฝึกบางคนที่เคยทำพิธีกรรมที่บ่อนทำลายฝ่า พวกเราอ่านจ้วนฝ่าหลุน บทที่ 6 หลังจากนั้นเราบอกพวกเขาว่าอย่าเชื่อสิ่งที่ชีวิตในมิติอื่นบอก และอย่าเข้าร่วมพิธีกรรมที่ท่านอาจารย์ไม่อนุญาต อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ต้องการฟังการแลกเปลี่ยนประสบการณ์จากพวกเราอีกหลังจากนั้น

พวกเขาบางคนพูดกับพวกเราว่า “พวกคุณทำรุนแรงเกินไป พวกเราคุกเข่าต่อหน้ารูปท่านอาจารย์ก็ผิดด้วยหรือ” เพื่อนผู้ฝึกอื่น ๆ บอกเราว่า “คุณจะรู้ว่าใครผิดใครถูกในภายหลัง” พวกเขารู้สึกว่ากำลังบำเพ็ญอยู่ในระดับสูงแล้ว

พวกเขายังบิดเบือนข้อความที่ตัดตอนมาจากจ้วนฝ่าหลุนเพื่อพยายามยืนยันว่าสิ่งที่พวกเขาทำถูกต้อง

ท่านอาจารย์เตือนสติพวกเราซ้ำแล้วซ้ำอีกในการบรรยายฝ่าหลายครั้งว่า พวกเราต้องยึดฝ่าเป็นอาจารย์ ท่านอาจารย์สอนเราในวันที่ 23 พฤษภาคม 1999 ณ ฝ่าฮุ่ยแคนาดาว่า

“ใน “จ้วนฝ่าหลุน” “หงอิ๋น” ข้าพเจ้าได้พูดไว้กับทุกท่านอย่างชัดเจนแล้วว่า ‘ความสามารถพิเศษเป็นเพียงศาสตร์เล็กศาสตร์น้อย’ มันเป็นผลพลอยได้ในการบำเพ็ญ ถึงอย่างไรก็อย่าได้ถือว่ามันเป็นจุดมุ่งหมายในการบำเพ็ญ เช่นนั้นท่านก็จะหยวนหมั่นไม่ได้ตลอดไป” (การบรรยายฝ่าที่แคนาดา)

จุดประสงค์ของบทความนี้ไม่ใช่วิพากษ์วิจารณ์สิ่งที่พวกเขาทำ เพียงแต่พวกเราทุกคนเป็นเพื่อนผู้ฝึกกันมานาน จึงน่าเสียดายที่จะปล่อยผู้ฝึกเหล่านั้นไว้ข้างหลัง ฉันขอเตือนทุกคนว่าอย่าได้หลงเชื่อมัน ถ้าฉันพลาดพลั้งไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ฉันขอน้อมรับความกรุณาที่จะแก้ไขให้ด้วย

โดยศิษย์ต้าฝ่าในไต้หวัน