​เดินบนเส้นทางการบำเพ็ญภายใต้การคุ้มครองของท่านอาจารย์

(Minghui.org) เมื่อตอนยังเด็ก ฉันเคยสนุกกับการอ่านเทพนิยาย เช่น ไซอิ๋ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉันจำได้ว่าตอนที่เห้งเจียตะโกนว่า "ฉันมีอาจารย์" ฉันถึงกับน้ำตาอาบแก้มแต่นึกไม่ออกว่าทำไมร้องไห้

พริบตาเดียว เด็กหญิงตัวน้อยที่ไร้เดียงสาคนนี้ก็เติบโตขึ้น แต่ฉันยังคงสงสัยว่าทำไมเราจึงมาที่โลกนี้ และยังคงฝันต่อไปว่าจะได้พบกับท่านอาจารย์ที่สอนฉันให้กระจ่างได้ ฉันโชคดีที่ได้อ่านหนังสือจ้วนฝ่าหลุนในเดือนเมษายน 1998 มันเหมือนกับเทพนิยาย แล้วฉันก็มีอาจารย์ตั้งแต่นั้นมา ในปีนั้นฉันอายุ 23 ปี

ในความฝันหนึ่งของฉัน ฉันสาบานว่าฉันจะยืนหยัดในการบำเพ็ญในฝ่าหลุนต้าฝ่า และจะไม่มีวันสั่นคลอน ถึงแม้จะเหลือฉันคนเดียวบนโลก ทว่าเวลาแห่งความสุขมักบินผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เจียง เจ๋อหมิน อดีตหัวหน้าพรรคฯ และระบอบการปกครองของเขาเริ่มดำเนินการประทุษร้ายฝ่าหลุนต้าฝ่าเมื่อวันที่ 20 กรกฎาคม 1999 แม้แต่ในพื้นที่ห่างไกลของเราก็ไม่ละเว้น ฉันถูกคุกคามและถูกข่มขู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า และฉันยังถูกกักขังอย่างผิดกฎหมายโดยตำรวจในท้องที่ ในสถานกักขัง เราไม่ได้รับอนุญาตให้ฝึกท่าหรืออ่านฝ่า ดังนั้นเราจึงท่องบทกวีของท่านอาจารย์ซึ่งตีพิมพ์ใน หงอิ๋น และ จิงจิ้นเหย้าจื่อ

ครั้งหนึ่งผู้คุมคนหนึ่งเห็นฉันกับป้าคนหนึ่งฝึกท่า เขาบอกว่าฉันต้องรับผิดชอบในเรื่องนี้ และเขาใส่กุญแจมือพร้อมกับล่ามโซ่ที่ข้อเท้าของฉัน แต่ฉันไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย และยังนั่งขัดสมาธิเพชรได้

ในความฝันของฉันคืนนั้น ท่านอาจารย์ให้ผงน้ำตาลสีขาวกับฉันหนึ่งช้อน ฉันจำได้ว่ามันอร่อยมาก ความฝันนั้นยังคงสด ๆ ร้อน ๆ ในความทรงจำของฉัน ในเวลานั้นฉันขจัดจิตยึดติดกับอาหาร ฉันไม่รู้สึกหิวแม้ว่าฉันจะไม่ได้กินอะไร หรือแม้จะกินอาหารเพียงวันละหนึ่งมื้อ ฉันรู้สึกมีพลังเต็มเปี่ยมตลอดทั้งวัน

ยืนยันความถูกต้องของต้าฝ่าที่จัตุรัสเทียนอันเหมิน

ฉันไปที่จัตุรัสเทียนอันเหมินหลายครั้งเพื่อเรียกร้องให้ต้าฝ่าในปี 2000 และ 2001 ฉันตะโกนว่า “ท่านอาจารย์ของฉันบริสุทธิ์” และ “ฝ่าหลุนต้าฝ่าเป็นหลักธรรมที่ถูกต้อง”

ฉันทำป้ายผ้าที่เขียนว่า “ฝ่าหลุนต้าฝ่าดี” และ “ฝ่าหลุนต้าฝ่าเป็นหลักธรรมที่ถูกต้อง” เมื่อวันที่ 1 ตุลาคม 2001 เพื่อนผู้ฝึกและฉันนั่งรถไฟไปปักกิ่งและไปที่จัตุรัสเทียนอันเหมิน ฉันกำลังรอให้เพื่อนผู้ฝึกเปิดป้ายผ้าของเขาก่อน แต่ฉันหาเขาไม่พบหลังจากเดินรอบจัตุรัสเทียนอันเหมิน

ฉันเห็นคนมาถึงจัตุรัสเทียนอันเหมินมากขึ้นเรื่อยๆ และตัดสินใจจะเปิดป้ายผ้าเป็นคนแรก เพราะฉันอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยท่านอาจารย์เจิ้งฝ่า และไม่ควรพึ่งคนอื่น ฉันไปบริเวณที่มีนักท่องเที่ยวต่างชาติ และหยิบป้ายผ้าออกมา ฉันชูป้ายผ้าขึ้นเหนือหัวและตะโกนว่า “ท่านอาจารย์บริสุทธิ์ ฝ่าหลุนต้าฝ่าดี ฝ่าหลุนต้าฝ่าคือหลักธรรมที่ถูกต้อง การประทุษร้ายฝ่าหลุนต้าฝ่าเป็นบาป !” ฉันตะโกนขณะเดินไปรอบจัตุรัส

มีผู้ฝึกฝ่าหลุนต้าฝ่าหลายคนที่จัตุรัสเทียนอันเหมินที่เข้าร่วมกับฉัน เสียงที่มีกำลังแข็งขันของเพื่อนผู้บำเพ็ญดังก้องไปทั่วท้องฟ้า และมาจากทุกทิศทุกทาง “ฝ่าหลุนต้าฝ่าคือหลักธรรมที่ถูกต้อง ความจริง ความเมตตา ความอดทนดี” ฉันไม่ได้ยินเสียงไซเรนอีกแล้ว เจ้าหน้าที่ตำรวจคว้าป้ายผ้าของเรา และต่อยเตะพวกเรา พวกเขาเป็นเหมือนฝูงหมาป่าที่จู่โจมลูกแกะที่ไม่มีอาวุธ ผู้ฝึกทั้งหมดถูกผลักเข้าไปในรถตู้ของตำรวจ

เราถูกพาตัวไปที่ศูนย์กักกันฉางผิงในปักกิ่งด้วยรถบัส เราไปถึงในตอนเย็น ศูนย์กักกันเปิดไฟสว่าง และทุกห้องขังมีกรงหลายกรงที่ทำจากแท่งเหล็กเชื่อม ฉันกับป้าคนหนึ่งถูกขังไว้ในห้องขังเดียวกัน แต่อยู่กันคนละกรง เราไม่รู้จักกัน

ป้าใจดีคนนี้อายุประมาณ 50 ปี เธอกับฉันกระซิบตกลงกันว่าเราจะต้องออกไปจากที่นั่น ฉันบอกผู้คุมว่าฉันต้องไปห้องน้ำ แต่เขาสบถใส่ฉันและไม่อนุญาตให้ฉันไป แล้วป้าก็บอกว่าจะไปก่อน เธอให้เสื้อกั๊กแก่ฉัน และฉันก็บอกเธอด้วยเสียงต่ำว่าให้เธอพยายามใช้เวลาให้นานที่สุด เธอพยักหน้ารับรู้ความหมายของฉัน

หลังจากผู้คุมพาป้าไปห้องน้ำ ฉันขอท่านอาจารย์ในใจให้ช่วยฉันเปิดกรงเหล็ก เนื่องจากฉันต้องออกไปยืนยันความถูกต้องของฝ่าและเผยแพร่ความจริง ฉันพยายามอย่างที่สุดในการดึงแท่งเหล็กทั้งสองข้าง และแท่งเหล็กดูเหมือนจะค่อย ๆ คลายออกเล็กน้อย ฉันจำสิ่งที่ท่านอาจารย์พูดเกี่ยวกับ "พลังลมปราณวิทยายุทธ์ (หวู่ซู่ชี่กง)" ได้ :

"ถ้าสามารถใช้กงเหนิงได้ดี หินก้อนนั้นใช้มือบีบก็ยังจะแตกเป็นผง นี่ก็คือชี่กงแบบแข็งมิใช่หรือ(บทที่ 6, จ้วนฝ่าหลุน)

ฉันขอให้ท่านอาจารย์ช่วยฉันเปิดแท่งเหล็กโดยใช้กงเหนิงของฉัน อย่างที่คาดไว้ ฉันออกจากกรงเหล็กได้สำเร็จ

ฉันวางเสื้อกั๊กไว้บนม้านั่ง เปิดประตูไม้ และไปที่ลานบ้าน กำแพงที่นั่นสูงมาก รั้วที่ลานบ้านล็อกอยู่แต่ไม่มียามเฝ้า ฉันได้ยินเสียงมาจากห้องที่เปิดไฟไว้ แต่ฉันไม่กลัว เพราะฉันเชื่อว่าฉันจะออกไปได้ด้วยการคุ้มครองของท่านอาจารย์

ฉันเดินไปที่ด้านข้างของลานบ้านและพบรถบัสคันใหญ่จอดอยู่ชิดกำแพง ฉันปีนขึ้นไปบนหลังคาของรถบัส แต่ก็ยังยื่นมือไม่ถึงขอบบนของกำแพง ฉันจึงลงจากรถบัส ฉันขอให้ท่านอาจารย์ช่วยอยู่ตลอด ต่อมาฉันวางเก้าอี้บนหลังคารถบัส แล้วก้าวขึ้นไปเหยียบบนเก้าอี้เพื่อยื่นมือให้ถึงขอบบนของกำแพง ฉันเอื้อมมือถึงขอบบนของกำแพงแล้ว แต่ยังปีนขึ้นไปบนขอบของกำแพงไม่ได้ ฉันจึงขอให้ท่านอาจารย์ช่วยเปิดวงจรสวรรค์ของฉัน ทันใดนั้นตัวของฉันก็เบามากและกระโดดขึ้นไปบนกำแพงได้อย่างง่ายดาย ขอบพระคุณท่านอาจารย์ !

คนที่ผ่านไปมาถึงกับช็อกเมื่อเห็นฉันกระโดดลงมาจากกำแพง ภายใต้การคุ้มครองของท่านอาจารย์ ฉันจึงเดินออกจากศูนย์กักกันฉางผิงในปักกิ่งได้ ต่อมาฉันก็ได้ทำงานในโครงการเจิ้งฝ่าอย่างต่อเนื่อง

เมื่อไรที่ฉันคิดถึงเรื่องนี้ ฉันก็รู้สึกขอบคุณต้าฝ่าและท่านอาจารย์อย่างไม่สิ้นสุดสำหรับการคุ้มครองของท่าน

ประสบการณ์เมื่อไม่นานมานี้

ไม่กี่วันก่อนที่ฉันจะเขียนบทความแลกเปลี่ยนประสบการณ์นี้ ฉันเห็นโปสเตอร์โฆษณาชวนเชื่อให้เข้าใจต้าฝ่าผิดในย่านธุรกิจของเมืองที่มีคนพลุกพล่านที่พรรคชั่วร้ายติดไว้เพื่อวางพิษร้ายต่อสรรพชีวิต หลังจากกลับบ้าน ฉันฟาเจิ้งเนี่ยนเพื่อช่วยให้ฉันคิดหาวิธีกำจัดโปสเตอร์นี้ได้ ฉันได้ขอให้ท่านอาจารย์ช่วยในการทำลายโปสเตอร์ด้วย ฉันหวังว่าจะมีฝนตกหนักในคืนนั้น แต่วันนั้นเป็นวันที่แดดออก และไม่มีวี่แววว่าฝนจะตกในคืนนั้น

หลังจากฟาเจิ้งเนี่ยนตอนเที่ยงคืน ฉันสงสัยว่าควรไปทำลายโปสเตอร์หรือเปล่า สักพักหนึ่งฉันก็ได้ยินเสียงฝนตก มันดังขึ้นเรื่อย ๆ ฉันขอบพระคุณท่านอาจารย์ เอาอุปกรณ์กันฝน แล้วก็ออกจากบ้าน ขณะที่ฉันกำลังจะรีบไปที่โปสเตอร์ ฉันเห็นชายคนหนึ่งกำลังเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ข้างโปสเตอร์โดยมีรถจักรยานยนต์จอดอยู่ข้างตัวเขา ฉันชะงักถอยหลังไปครู่หนึ่ง แล้วฉันก็เดินช้า ๆ อย่างสงบไปในทิศทางตรงกันข้าม ผู้ชายคนนั้นมองมาที่ฉันเป็นครั้งคราว

ฉันขอความช่วยเหลือจากท่านอาจารย์ ฉันฟาเจิ้งเนี่ยนเพื่อให้ชายคนนั้นออกไปโดยเร็วเพื่อฉันจะได้ทำลายโปสเตอร์ ฉันต้องช่วยเหลือสรรพชีวิต ฝนหยุดแล้ว แต่ไม่มีวี่แววว่าชายคนนั้นจะออกไป ทันใดนั้น ฝ่าประโยคหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในใจของฉัน :

“การที่สมองของคนธรรมดาสามัญถูกควบคุม ถือว่าเป็นเรื่องที่ง่ายมาก” (บทที่ 3, จ้วนฝ่าหลุน)”

ฉันรู้ว่าท่านอาจารย์อยู่ข้าง ๆ ฉัน ฉันฟาเจิ้งเนี่ยนตรงไปที่ชายคนนั้นซึ่งกำลังจดจ่ออยู่กับการเล่นโทรศัพท์มือถือของเขา “ออกไปเร็ว ๆ ฉันต้องทำลายโปสเตอร์นี้และไม่มีใครแทรกแซงได้” ราวกับว่าผู้ชายคนนั้นได้รับคำสั่ง เขาเก็บโทรศัพท์แล้วขับมอเตอร์ไซค์ผ่านฉันและจากไป

เมื่อเห็นว่าไม่มีการรบกวนรอบ ๆ แล้ว ฉันก็แกะโปสเตอร์ออก แล้วโยนมันลงไปในถังขยะ

บทความ กราฟิก และเนื้อหาทั้งหมดที่เผยแพร่บน Minghui.org มีลิขสิทธิ์ อนุญาตให้ทำสำเนาที่ไม่ใช่เชิงพาณิชย์ได้ แต่ต้องระบุแหล่งที่มาพร้อมชื่อบทความและลิงก์ไปยังบทความต้นฉบับ